Αντίο, λοιπόν, αντίο...

σε όλα όσα δεν άντεξαν, σε όλα όσα ήταν για να φύγουν με ακρίβεια μαθηματική (όπως ο χρόνος) και σε όσα δεν τους φαινόταν.

Αντίο, λοιπόν, αντίο...

Καλώς να ορίσουν τα καινούργια, τα γεμάτα υποσχέσεις και φρεσκαδούρα. Φύσηξε βοριάς και καθάρισε και έκανε χώρο...

Πάνω απ' όλα, φιλώ σας σαν πάντα, άνθρωποι μου αγαπημένοι, που είδα πάνω σας τους καιρούς να αλλάζουν, που σας θυμάμαι σαν πώς ήσασταν και με θυμάστε κι εσείς και όταν κοιταζόμαστε χρεία δεν έχουν τα πολλά λόγια. Γονείς κι αδέρφια, μα πάνω απ'όλα φίλοι μου και σύντροφοι πολύτιμοι κι αγαπημένοι.

Και σε όλους εσάς εκεί έξω. Τους ολότελα άγνωστους, τους παράξενα γνωστούς, τους μελλοντικούς και τους παρελθόντες, να χαίρεστε, να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά.

Στο Σκίνακα...

7 επί Σύρας

Πρωί

Προς την Πιάτσα

Στα χειμαδιά

Συριανή γαλή (ξαδέρφη Μάρκου)

Κοκτέηλ

Το καλό το παραθύρι στο τιμόνι φαίνεται

Σκιές

Συνοικία τα Βαπόρια

Περιμένοντας στην Άνω Σύρα

Τα παλιά χαλάσματα στη Σύρα μειώθηκαν σημαντικά. Όταν το καράβι μπήκε στο λιμάνι μου φάνηκε σαν να έβλεπα μια γνωστή μου ζωγραφιά που καθαρίστηκε προσεκτικά και έλαμψε. Όλοι έλεγαν πως είδαν αλλαγές. Εγώ από τίποτα δεν ξαφνιάστηκα. Οι αλλαγές δεν ήταν βίαιες. Και μου φάνηκαν για καλό.

Μόνο πιο μικρό μου φάνηκε το νησί. Και το κυριακάτικο απόγευμα στα σοκάκια εκκωφαντικά έρημο.

Weeping Window

Όταν φοβήθηκε

έφτιαξε τις λέξεις.

Από τότε

αγαπάει πάντοτε διαμέσου.

(Παντελής Μπουκάλας)

Υ. Γ.: Η βροχή στο παράθυρο του λεωφορείου δημιούργησε ένα αναπάντεχο φίλτρο. Μου έδωσε μια νομίζω ωραία φωτογραφία αλλά και κάτι άλλο ακόμα. Συνήθως στο ταξίδι οι άγνωστοι μεταξύ τους επιβάτες παράδοξα 'κλείνονται' στον έξω κόσμο της διαδρομής που κυλάει έξω από τα παράθυρα του λεωφορείου. Η βροχή εκείνο το πρωί, εμποδίζοντας την απρόσκοπτη ρέμβη που προκαλεί η έξω θέα, μας 'άνοιξε' τον μέσα κόσμο. Το ήσυχο λεωφορείο μετατράπηκε σε χώρο συνάντησης και γέμισε κουβέντες. Ήταν ωραίο ταξίδι.

Τα Χρώματα του κρύου

... στο Νότο...

Η εποχή αυτή είναι η αγαπημένη μου (αυτή και η φευ σύντομη άνοιξη), με το κρύο που δεν είναι και κρύο, και τον ήλιο σε σωστές δόσεις.

Επίσης, νομίζω πως ξέρω σιγά σιγά ότι σε ένα τέτοιου τύπου χώρο θα καταλήξω να κατοικήσω κάποτε.

Επίσης μ'αυτά και μ'αυτά, πέρα από το σαρκίο μου γύρισε και ένα μέρος της ψυχής μου στη γ...χώρα. (αυτό δε σημαίνει ολική επάνοδο)

Επίσης θα ήθελα του χρόνου το καλοκαίρι που θα έχω διαβάσματα να βρω ένα τέτοιο σπίτι να μείνω.

Επίσης, γεμίσαμε γατιά στην αυλή. Καταπληκτικά και πανέμορφα, τα οποία άρχισαν να πετάνε διάφοροι στην αυλή, μόλις γέννησε η γάτα μας και τα δικά της άρχισαν να εμφανίζονται σε κοινή θέα, όπως γίνεται συνήθως. Αλλά η δύστυχη δε μπορεί να τα μεγαλώσει όλα... Γίνεται ένας μικρός πανικός, εμάς μας αρέσουν πολύ αλλά όταν μεγαλώνουν χτυπιούνται ανελέητα μεταξύ τους, ακόμα κι αν είναι αδέρφια, και χάνονται σιγά σιγά. Σε ένα άλλο σπίτι θα ήταν μάλλον καλύτερα. Αν ενδιαφέρεται κανείς... είναι ευκαιρία :)

Oooh, it's lovely at the top

Γεωμετρίας Εγκώμιον

Μια αυλή στο Πήλιο μετά τη μεγάλη βροχή της Κυριακής

Leisure variations in bits and pieces

In Lines and Circles

Uncomfortably Numb

Τον Μάη τον πιο όμορφο καιρό για δυό

τον αφήνω σήμερα και ο Ιούνης φέρνει πάνω του το σημάδι της επιστροφής. Δεν θέλω να γυρίσω.

Η Μόδε, η καινούργια μου φίλη, λέει πως εδώ είναι καλά να μεγαλώσει κανείς. Και συμφωνώ. Ίσως επειδή είμαστε από άλλα μέρη - η Μόδε είναι από την Ισπανία - τα αρνητικά δεν τα ξέρουμε και άρα δεν μπορούμε να τα δούμε. Μεγάλο πλεονέκτημα. Μια ελευθερία και μια ανακούφιση που δε μετριέται.


Το θυμάστε το τραγούδι του Μπακιρτζή;


κάτι έλεγε για τα γρασίδια τα πυκνά με και χάι και χο και χάι και τριαλαρό και πώς τους νιους τρελαίνει η άνοιξη η γλυκιά


Δεν θυμάμαι να ξαναπέρασα τόσο πράσινο Μάιο.

και φυσικά έχω βάλει τις μηχανές μου να δουλεύουν. Πού ξέρεις, μπορεί να ξαναπεράσω και άλλους τέτοιους πράσινους Μάιους. Μπορεί ακόμα και να μεγαλώσω εδώ...

Παραλλαγές σε ένα καρουσέλ και δύο μίνι...

Για δες...

καιρό που διάλεξα .......

να πρέπει να διαβάζω.......

Βαλκάνια

Χερσόνησος χωρισμένη σε νότια και νοτιοανατολική Ευρώπη. Λέει η νέα Γεωγραφία.



Ή έτσι κατάλαβα.



Κάνω μια εργασία πάνω στα εκπαιδευτικά συστήματα των βαλκανίων (μερικών βαλκανίων).



Από συγχρονισμό έχω ψωνίσει από σβέρκο. Το να είμαι αποστασιοποιημένη θέλει γερά νεύρα.



Διαβάζω και ξαναδιαβάζω κι αυτή κι εκείνη και την άλλη την πηγή.



Αλήθειες και ψέμματα, μύθοι και ανάγκες, εγκατάλειψη και προσεταιρισμός, άρνηση και θέση.



Αυτοδιασπάστηκα και ανασυνέθεσα τον εαυτό μου. Ήταν σαν να έκανα μια καθαριότητα γενική. Ας πούμε σαν αυτές που κάνανε παλιά για το Πάσχα.



Αγαπάω τον τόπο μου χωρίς αναστολές ούτε αγκάθια. Και τους άλλους τόπους.



Γεννήθηκα πριν σαραντατρία χρόνια στην Καστοριά. Τελικά έχω ζήσει πολλή ιστορία.



Στη φωτογραφία ένα κομματάκι από τη γη που με φιλοξενεί πολύ όμορφα.

In the port of Amsterdam

The attic

Trio

Hold me

Zilber Canal

The dollhouse effect

Rotte Canal

In the mirror


Amsterdam ladybirds

Evi's Rooftops


Amsterdaaming

Στο μπαρ Στο τέλος του κόσμου

Τα ζευγάρια