Thursday, July 14, 2011

Ο Μάρκος


Το μωρό μου το συνάντησα μια βραδιά του Νοέμβρη, προς το τέλος του νομίζω πως θυμάμαι, στην Άνω Μεριά της Σύρου. Κάπου εκεί στις πηγές του Σύριγγα. Βρέθηκα εκεί με παρέα, κατευθυνόμασταν προς μια αγροικία φίλου όταν μέσα από τα ξερόχορτα πετάχτηκε τρέχοντας και φωνάζοντας με ανυπομονησία (επιτέλους πια!) και αγανάκτηση (τους γελοίους που μ'άφησαν εδώ!) ένα πλασματάκι μαλλιαρό, ξανθό και στρουμπουλό. Μας ακολούθησε και χαϊδευόταν συνεχώς, με επιμονή και απερίγραπτη ζωηρότητα. Μονοπώλησε την προσοχή μας καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί και έφαγε με βουλιμία... φρυγανιές, αφού τίποτε άλλο δεν υπήρχε σε εκείνη τη μακρινή αγροικία.

Όλοι μου έλεγαν να τον πάρω μαζί μου. Ήμουν πολύ απρόθυμη. Είχα μόλις χάσει ένα άλλο αγαπημένο ζώο κι είχα πει πως δεν άντεχα να πάρω άλλο και να ξαναζήσω τη στεναχώρια της απώλειας. Φεύγοντας μας ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή προς το αυτοκίνητο. Μπήκαμε μέσα και απόμεινε να μας κοιτάει. Πως να το αφήσεις μόνο στην ερημιά του βουνού. Τον πήρα. Τον έβαλα μες στο παλτό μου να μην τρομάξει από το αυτοκίνητο. Χώθηκε και κούρνιασε δίπλα στην καρδιά μου και δεν έβγαλε κιχ. Όταν άνοιγα το παλτό με κοίταζε με τα ολοστρόγγυλά του μάτια, ακίνητος... σαν να έλεγε, οκ.. κοίτα εγώ δεν είμαι καν εδώ... μην κάνεις δυσκολίες είμαι ήσυχος, κοίτα τι καλός.

Έφτασα σπίτι και τον άφησα κάτω. Μύρισε με τεράστια άνεση λίγο το χώρο, πήγε πέρα δώθε για λίγο και ξάπλαρε. Οκ. Αυτό είναι το σπίτι μου και ήταν από πάντα. Κι εσύ είσαι δικιά μου. Αυτός το ήξερε από την πρώτη στιγμή. Εμένα μου πήρε λίγες μέρες. Ήταν ακόμα στο νου μου ο άλλος και δεν ένοιωθα άνετα να παραδοθώ τόσο γρήγορα. Η μετέπειτα παράδοσή μου όμως ήταν σαρωτική και ολοκληρωτική.

Το μικρό, μια σταλίτσα, γαντζωνόταν στην άκρη της κουβέρτας μου κι ανέβαινε στο κρεββάτι με ταχύτατο στόχο να κοιμάται δίπλα στο αυτί μου. Τον κατέβαζα στα πόδια κι αυτός ξανανέβαινε. Πείστηκε κάποια στιγμή κι όταν τον ερωτεύτηκα έπρεπε να τον ξαναπείσω να επανέλθει στο αυτί μου.

Στο πρώτο μας ταξίδι στην Αθήνα, και στην πρώτη του εμπερία στο κλουβί της μεταφοράς, δυσανασχέτησε εντελώς αφοπλιστικά. Δεν ήθελε με τίποτα να είναι εκεί μέσα. Στριφογυρνούσε ξάπλωνε ανάποδα και με κοιτούσε παρακαλώντας να τον βγάλω με το εκπληκτικό του βλέμμα. Ταξίδευα με παρέα και με απέτρεπαν όλοι. Δεν τον ξέρεις μου έλεγαν, θα τρομάξει και θα πεταχτεί πουθενά. Τελικά υπέκυψα στο βλέμμα του. Τον έβγαλα και στρώθηκε χαμογελώντας (ναι, ξέρω τι λέω) στην αγκαλιά μου αφού μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στη μύτη.

Από τότε ταξιδέψαμε άπειρες φορές με το καράβι. Σύρο Πειραιά και πίσω, Ρέθυμνο μετά. Του την έδιναν τα ταξίδια χοντρά. Ούτε το αυτοκίνητο ανεχόταν. Τα ταξίδια στον κτηνίατρο τον εξόργιζαν. Στο πλοίο όμως δεν τον άφηνα στο κλουβί. Προκειμένου να το αποφεύγει ήταν ένας τύπος και υπογραμμός επιβάτης. Έστρωνα το σλήπιν μπαγκ μου στο διπλανό κάθισμα και καθόταν εκεί χωρίς να δοκιμάζει καν να κατεβεί. Ήξερε πως τον περίμενε κλουβί και προτιμούσε βέβαια το κάθισμα. Στα ταξίδια του Ρεθύμνου, που κάποια στιγμή θα κοιμόμουν, έμπαινε μέσα στο σλήπιν μπαγκ και άραζε στα πόδια μου κολλώντας το ρουθούνι του στο άνοιγμα που άφηνε το σημείο που ενωνόταν το φερμουάρ. Ενίοτε και το μάτι του όταν κάτι του τραβούσε την περιέργεια. Ο γλυκός μου. Μου χάρισε τόσες μοναδικές καταστάσεις.

Ήταν ζωηρός, περήφανος και αρχηγός. Μεγαλειώδης στη σχέση του μαζί μου και με άλλους κοντινούς μου. Κύριος και μεγαλόψυχος με τα ζώα που συνάντησε, παρόλο που δεν του άρεσε να με μοιράζεται. Το ήξερα καλά αυτό και τον είχα πάντα στην κορφή της καρδιάς μου. Δεν χρειαζόταν και μεγάλη προσπάθεια άλλωστε.

Με αγάπησε πολύ και μου έκανε τη χάρη να μη φεύγει μακριά. Περιπλανιόταν στα μπαλκόνια των γειτόνων και αγνάντευε το λιμάνι. Τον στεναχώρησα που τον περιόρισα. Όμως τον αγαπούσα και με αγαπούσε πολύ. Πολύ.

Ζήσαμε μαζί δεκατέσσερα χρόνια. Έφυγε το μωρό μου προχθές. Έφυγε και δε μπορώ... δε μπορώ, πονάει πολύ το φευγιό του.

Για μένα ήταν ένα ανθρωπάκι, είχε ξεπεράσει την κατηγορία του αγαπημένου ζώου. Έχω άλλα δυο που απέκτησα μετά, με τυχαίους τρόπους. Τον Ιάσωνα και τη Λουλού. Τα αγαπώ, το καθένα είναι προσωπικότητα διαφορετική, και ορίζει το πως τα βλέπω. Είναι οι γάτες μου οι πολύ αγαπημένες αλλά αυτός ήταν κάπως αλλιώς... Ο πρίγκιπάς μου, το λουλούδι μου, το αστέρι... και το ήξερε και το δεχόταν γιατί του ταίριαζε.

Η τελική φυσική φθορά του Μάρκου ήταν μάλλον γρήγορη. Πριν από ένα μήνα δεν φανταζόμουν ότι δεν θα τον είχα πια μαζί μου αυτό το καλοκαίρι. Εννοείται πως εδώ και δυο χρόνια που στατιστικά πλησίαζε στο μέσο όρο ζωής των γατιών η ιδέα του θανάτου του στριφογύριζε αρκετά συχνά στο μυαλό μου και με διέλυε. Είχε αρρωστήσει και από καρκίνο πριν από ενάμισυ χρόνο περίπου αλλά τον είχε ξεπεράσει. Τελικά το ζωάκι μου έφυγε από τη φθορά του χρόνου. Δεν την είχα αντιληφθεί πολύ νωρίς, η κατάρρευσή του ήταν σύντομη, ένας μήνας που αδυνάτιζε αλλά ήταν στη συμπεριφορά του καλά και μετά τελείωσε. Μόνο οι τελευταίες δυο μέρες χτύπησαν το καμπανάκι του τέλους.

Είμαι ευγνώμων γι'αυτό. Του άξιζε να μην βασανιστεί πολύ αλλά και να μη βιώσει την απόλυτη φθορά των γηρατειών με έσχατο τρόπο. Του άξιζε γιατί ήταν ένα πλάσμα υπέροχο και με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Δεν χρειάστηκε καν να πάρω δύσκολες αποφάσεις. Υπάρχει περίπτωση αυτός ο τύπος να σου κάνει τη χάρη μου είπε η γιατρός που "μας" παρακολουθούσε και ήξερε πολύ καλά και σε βάθος τη σχέση αυτή. Άλλωστε ξέρει με τέτοιο τρόπο τα ζώα όσο ελάχιστοι(μην πω κανείς).

Και μου την έκανε η αγάπη μου. Με προστάτεψε μέχρι τέλους. Τη μια μέρα αναλογίστηκα έντρομη ότι μπορεί να χρειαζόταν να παρέμβω αν υπέφερε, και το ίδιο βράδυ το μωρό μου έσβησε πολύ ήσυχα, μέσα στον ύπνο του κι αφού είχε περάσει κάποιες ώρες μαζί μας, σαν να ήταν ένα συνηθισμένο απόγευμα, και είχε γουργουρίσει στα χάδια μου πριν φύγει. Αχ, πόσα χάδια με άφησε να του δώσω. Πόση χαρά μου έδειχνε... βαθιά και ήρεμη χαρά και επικοινωνία. Πόσες κουβέντες κάναμε τις τελευταίες μέρες. Πόσο πολύ αγγιζόμαστε. Τόσο ταιριαστά με όλη μας τη συμβίωση. Τόσο ταιριαστά για τον ίδιο, για το πόσο ιδιαίτερος υπήρξε.

Είμαι τυχερή και στη συνάντηση και στη ζωή και στον αποχαιρετισμό μας. Είμαι γεμάτη από αυτόν, βρίσκεται μέσα μου, σε όλο μου το είναι. Ένα δώρο. Μια ευλογία. Και ένα κενό εκεί βαθιά που δεν ξέρω πως θα γεφυρώσω.

Πονάω, πονάω τόσο πολύ...





Saturday, May 28, 2011

α-πορ(ε)ία

"το μακρόν όνειρον
προ του βραχέως χρόνου
τι κάνει;
οξύνεται ή περισπάται;"

Sunday, November 21, 2010

νανούρισμα

Μια νοσταλγία μου τραγούδησε αυτό

Friday, July 23, 2010

Because of you

... αλί

Because of you
the tears dead in my eyes
they freeze until I’m blind
the eyes a gift from you

Because of you
the scratches on my face
will never be erased
by someone else’s warmth

Because of you
the winter feeds my heart
while summer blows and burns
my disappearing youth

My love is gone
Never feel again
Because of love
I feel nothing

Because of love
I feel nothing

Because of you
I’ll never bleed again
the agony of pain
will never bruise or start

Because of you
our passion turns to lead
with all my lovers fed
with pieces from my heart

My love is done
Never feel again
Because of love
I feel nothing

Because of love
I feel nothing

Because of you
Because of you

Because of love
I feel nothing

Because of love
I feel nothing

(τί τύπισσα η αοιδός...)

Sunday, July 18, 2010

The beginning of memory

There's a story in an ancient play about birds called The Birds
And it's a short story from before the world began
From a time when there was no earth, no land.
Only air and birds everywhere.

But the thing was there was no place to land.
Because there was no land.
So they just circled around and around.
Because this was before the world began.

And the sound was deafening. Songbirds were everywhere.
Billions and billions and billions of birds.

And one of these birds was a lark and one day her father died.
And this was a really big problem because what should they do with the body?
There was no place to put the body because there was no earth.

And finally the lark had a solution.
She decided to bury her father in the back if her own head.
And this was the beginning of memory.
Because before this no one could remember a thing.
They were just constantly flying in circles.
Constantly flying in huge circles

Laurie Anderson ...

Πολύ καλό.
Αληθινά η αρχή της μνήμης κάπως έτσι...
και η συνέχειά της επίσης, οι μορφές της.
Και η βασανιστική πλευρά της. Ακόμη.

Και αν δεν υπήρχε η μνήμη (αυτό το έχει απαντήσει και η Δημουλά),
όμως αν δεν υπήρχε η μνήμη,
τότε θα πετούσαμε
μονίμως
σε κύκλους.

Saturday, July 03, 2010

Χαρίστε μου αυτόν τον χορό

Στον "Ταρσανά" του ταρσανά,

με χήνες μαύρες και πολύχρωμα γατιά...

Πιρουέτες



Αραμπέσκ



και ανκόρ, ανκόρρρρρρρρ


Friday, July 17, 2009

Παρέες


Οι πέρδικκες του Σουνίου



Τα χταπόδια του Βόλου



Οι δροσιές του Πηλίου



Τα λιμάνια της Κρήτης



Τα γλυπτά της Άνδρου


Τα νερά του Αιγαίου

Wednesday, June 10, 2009

The unbearable lightness of being






Πάνω που λες δόξα τω Θεώ έρχεται το αμάν Παναγιά μου. Κάπως έτσι δεν λένε τη δυσκολία να σηκώσεις κεφάλι;

Τέσπα. Είμαι στενοχωρημένη, φουρκισμένη, απελπισμένη κλπ. Και ήρθα να το βγάλω και εδώ. Χώρια που μέσα στη θολούρα μου ελπίζω να ακούσω κάποια καλή συμβουλή.

Λοιπόν, σήμερα το πρωί βρήκαμε μια δηλητηριασμένη γάτα έξω από το σπίτι. Όχι ακριβώς δική μας, θα έλεγα γνωστή μας, έκανε συχνά επισκέψεις στο πιάτο των "δικών" μας κάτω στην αυλή. Ήταν όμορφη. Ο θάνατος είναι ανελέητος, της αφαίρεσε την ομορφιά της αμέσως. Φουντωτή, με ανοικονόμητη ουρά, με μια φωνούλα λεπτή. Είχε γεννήσει πριν από κανά μήνα. Δεν έχω ιδέα πού είναι τα παιδιά της. Την έβλεπα φουσκωμένη και μετά απλά δεν ήταν πλέον.

Θα μου πείτε, οκ. Υπάρχουν τόσα και τόσα δράματα στη ζωή. Ναι, συμφωνώ. Αλλά το ένα δεν αναιρεί την ύπαρξη του άλλου και αυτή εδώ είναι μια κατάσταση διαρκείας. Συμβαίνει κάθε χρόνο. Εδώ και πέντε χρόνια ή ίσως και έξι. Έχασα το μέτρημα όχι μόνο του καιρού αλλά και των ζώων που έχουμε μαζέψει δηλητηριασμένα. Νά'ναι πενήντα; Εκατό; Μια χρονιά, την πρώτη, μάζεψα εικοσιοκτώ. Έπαψα να μετράω μετά.

Αυτή η γατούλα είναι η πρώτη του καλοκαιριού. Αν δεν γίνει κάποιο θαύμα θα ακολουθήσουν και άλλες. Και πώς να τις προστατέψεις....

Τί να κάνω λοιπόν. Έβαλα πάλι χαρτιά στη γειτονιά, μοίρασα μηνύματα, έκκληση για συνεργασία με τους ανθρώπους που ζουν σε αυτόν το δρόμο, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση καμμιά να γίνει κάτι.

Μακάρι να ήξερα πώς να το χειριστώ....



Sunday, June 07, 2009

Μια McDonald από ΜcKat

Μου αρέσει πολύ το τραγούδι αυτό. Καμμιά σχέση με τη ζωή μου τώρα. Αλλά πολύ πολύ ενθυμητικό.




Άντε καλαί διακοπαί...

Sunday, March 15, 2009

Μια βόλτα

Στοίχιση  στο  κέντρο





Είχα την τύχη χθες να παρακολουθήσω μια ξενάγηση στου Ψυρρή. Η ξεναγός εκπληκτική. Με γνώσεις πολύπλευρες και σε βάθος, με χιούμορ και πολλή αγάπη για την πόλη. Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή που την άκουσα. Η ξενάγηση σουρεάλ. Πλην κάποιων εξαιρέσεων αφορούσε μνημεία ανύπαρκτα πλέον.

Έτσι, ένα πάρκινγκ ανάμεσα σε παλιές πολυκατοικίες, που στους πλαϊνούς τυφλούς τοίχους έχει μείνει η σκιά του παλιού αρχοντικού των Μακρήδων ζωγραφισμένη με γκραφίτι σε όλες τις αποχρώσεις του λαχανί, είναι το σήμερα του σπιτιού που έμενε η Κόρη των Αθηνών. Η Τερέζα του Μπάιρον, που αφού την εξέθεσε καλά καλά, μετά την άφησε στο έλεος της κακογλωσσιάς του κόσμου. Έρωτας κι αυτός να σου πετύχει.

Σκιές που έχουν μείνει μόνο στα ονόματα των οδών. Κάπου από κει πέρασε κι έπινε μέχρι τελικής πτώσεως ο Παπαδιαμάντης, ήρωες της επανάστασης, κουτσαβάκηδες και μόρτηδες, μια Αθήνα αλλιώτικη που κάτι υποψιάζεσαι μεν αλλά όταν μαθαίνεις γι’ αυτήν κάτι σε πιάνει. Κάπως σαν να απαλύνεται η απογοήτευση για το χάλι μόνο και μόνο επειδή μεγαλώνει η αγάπη σου για την πόλη. Κι όχι πως ανακαλύπτω τον τροχό αλλά υπογραμμίστηκε πάλι η συνέχεια των ανθρώπων. Αυτή η απαλή και φυσική και λογική και αναπόφευκτη και μαγική και απρόβλεπτη όσο και προβλεπόμενη αλυσσιδωτή συνέχεια των ανθρώπων, όσο κι αν η αφήγηση της ιστορίας συνηθίζει να κόβει το χρόνο σε τεμάχια και εποχές.

Όταν φτάνεις στην Ευριπίδου στρίβοντας εκεί αριστερά από τη Σαρρή στη Μενάνδρου, παθαίνεις λίγο. Ναι…

Περνάω από κει, όχι πολύ συχνά μα περνάω, γιατί μου αρέσει πολύ να ψωνίζω φαγώσιμα, που δεν ξέρω ούτε το όνομά τους και τις πιο πολλές φορές δεν καταφέρνω να φάω γιατί δεν ξέρω πώς να τα μαγειρέψω σωστά. Όμως, αλλάζει συνέχεια η φυσιογνωμία και η ατμόσφαιρα. Όσο πάει βαραίνει ή ίσως απλά εγώ να την ένοιωσα έτσι χθες, παρόλο που το έργο το έχω ξαναδεί και το ακούω συνέχεια.

Στη γωνία εκεί αριστερά Ευριπίδου και Μενάνδρου, Σάββατο πρωί και ηλιόλουστο, παιδιά διπλωμένα στη χαύνωση με σύριγγες πεταμένες γύρω τους σωρό, κι ένας ετοιμάζεται πυρετωδώς να ακολουθήσει τους υπόλοιπους. Σταμάτησα σαν από κει και πέρα να είναι άλλος ο κόσμος. Ήμουν πολύ αλλού μέχρι εκείνη την ώρα. Σαν να άνοιξε χαραμάδα, σαν να πέρασα σύνορα, σαν να κοίταξα από το παράθυρο που ανοίγεται στο μήκος του δρόμου ανάμεσα στην αριστερή και δεξιά πλευρά των παλιών σπιτιών της Μενάνδρου. Και παραείμαστε φαίνεται χαρωποί χρωματιστοί και παρασυρμένοι στη βόλτα μας γιατί πλησιάζει ένα παιδί με βλέμμα θολό και ευθύ και ρωτάει. Εσείς τι είστε. Τι είμαστε. Καλή ερώτηση.

Δυο βήματα πιο πάνω κάτι που ποτέ μα ποτέ δεν είχα ξαναδεί και δεν ήξερα και φτου μου. Ο Άγιος Γιάννης της Κολώνας. Η πιο παλιά εκκλησία της Αθήνας. Χτίστηκε το 565 μχ στη θέση ενός ναού αφιερωμένου στον Τόξαρι, που ήταν ένας Σκύθης γιατρός που του χρώσταγαν πολλά οι Αθηναίοι. Εν πάσει περιπτώσει ο μικρουλικότατος αυτό ναός χτίστηκε γύρω από τον ένα εναπομείναντα κίονα του αρχαίου ναού (και κατά πάσα πιθανότητα τον έσωσε) που είναι όπως καταλαβαίνετε μεγάλος σαν κίονας που σέβεται τον εαυτό του. Ξετρυπώνει λοιπόν ο κίονας πολύ πάνω από τη στέγη του ναού.

Μιλάμε για πολύ φουτουριστική και ότι να ’ναι εικόνα, από αυτές που δεν γίνεται θα σε κάνουν να χαμογελάσεις με την ψυχή σου και να το ευχαριστηθείς εντελώς. Ο Τόξαρις θαυματουργός ήταν, θαυματουργή και η κολώνα του και η παράδοση λέει και τηρείται κατά πως φάνηκε μέχρι σήμερα, πως αν δέσεις την αρρώστια σου με χρωματιστή κλωστή και την κολλήσεις με κερί γύρω από τον κίονα, με το χρώμα της κλωστής να είναι το χρώμα της αρρώστιας σου, τότε η σύμπραξη αγίων του ναού (αρχαίου και νεότερου) θα την κρατήσουν δεμένη εκεί και θα φύγει από πάνω σου.

Έχει καθαριστεί ο κίονας από τους αρχαιολόγους όπως είναι αναμενόμενο και πρέπον βέβαια αλλά πάντως υπάρχει μια κλωστή δεμένη γύρω από τον κίονα ακόμα και σήμερα. Δέθηκε μάλλον μετά τον πρόσφατο καθαρισμό του κίονα. Μια αλυσσίδα που δεν έχει σπάσει.







Saturday, February 07, 2009

Ενσυναίσθηση

Έπιασε Φλεβάρης για να καθαρίσει λίγο το κεφάλι και να τακτοποιηθεί η καθημερινότης.

Παραθέτω ένα σύνδεσμο για ένα βίντεο, πεμπτουσία των όσων κάνω τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι εξαιρετικό και, αν και μεγάλο, αξίζει την υπομονή σας. Εύγε στο tv Χωρίς Σύνορα που το πρόβαλε. Ελπίζω να μην θεωρηθεί "κακιά κλοπή" αυτό που κάνω. Είχα την ανάγκη να το προωθήσω.

Blue eyes, brown eyes

Αν σας κεντρίσει το ενδιαφέρον ιδού και ο αρχικός ιστότοπος της δασκάλας που οργάνωσε το παραπάνω 'μάθημα':

Jane Elliott

Wednesday, December 31, 2008

Αντίο, λοιπόν, αντίο...

σε όλα όσα δεν άντεξαν, σε όλα όσα ήταν για να φύγουν με ακρίβεια μαθηματική (όπως ο χρόνος) και σε όσα δεν τους φαινόταν.

Αντίο, λοιπόν, αντίο...

Καλώς να ορίσουν τα καινούργια, τα γεμάτα υποσχέσεις και φρεσκαδούρα. Φύσηξε βοριάς και καθάρισε και έκανε χώρο...

Πάνω απ' όλα, φιλώ σας σαν πάντα, άνθρωποι μου αγαπημένοι, που είδα πάνω σας τους καιρούς να αλλάζουν, που σας θυμάμαι σαν πώς ήσασταν και με θυμάστε κι εσείς και όταν κοιταζόμαστε χρεία δεν έχουν τα πολλά λόγια. Γονείς κι αδέρφια, μα πάνω απ'όλα φίλοι μου και σύντροφοι πολύτιμοι κι αγαπημένοι.

Και σε όλους εσάς εκεί έξω. Τους ολότελα άγνωστους, τους παράξενα γνωστούς, τους μελλοντικούς και τους παρελθόντες, να χαίρεστε, να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά.




Στο Σκίνακα...

Tuesday, November 18, 2008

7 επί Σύρας


Πρωί


Προς την Πιάτσα


Στα χειμαδιά


Συριανή γαλή (ξαδέρφη Μάρκου)



Κοκτέηλ



Το καλό το παραθύρι στο τιμόνι φαίνεται



Σκιές


Συνοικία τα Βαπόρια



Περιμένοντας στην Άνω Σύρα

Τα παλιά χαλάσματα στη Σύρα μειώθηκαν σημαντικά. Όταν το καράβι μπήκε στο λιμάνι μου φάνηκε σαν να έβλεπα μια γνωστή μου ζωγραφιά που καθαρίστηκε προσεκτικά και έλαμψε. Όλοι έλεγαν πως είδαν αλλαγές. Εγώ από τίποτα δεν ξαφνιάστηκα. Οι αλλαγές δεν ήταν βίαιες. Και μου φάνηκαν για καλό.

Μόνο πιο μικρό μου φάνηκε το νησί. Και το κυριακάτικο απόγευμα στα σοκάκια εκκωφαντικά έρημο.

Saturday, October 25, 2008

Weeping Window



Όταν φοβήθηκε

έφτιαξε τις λέξεις.

Από τότε

αγαπάει πάντοτε διαμέσου.



(Παντελής Μπουκάλας)

Υ. Γ.: Η βροχή στο παράθυρο του λεωφορείου δημιούργησε ένα αναπάντεχο φίλτρο. Μου έδωσε μια νομίζω ωραία φωτογραφία αλλά και κάτι άλλο ακόμα. Συνήθως στο ταξίδι οι άγνωστοι μεταξύ τους επιβάτες παράδοξα 'κλείνονται' στον έξω κόσμο της διαδρομής που κυλάει έξω από τα παράθυρα του λεωφορείου. Η βροχή εκείνο το πρωί, εμποδίζοντας την απρόσκοπτη ρέμβη που προκαλεί η έξω θέα, μας 'άνοιξε' τον μέσα κόσμο. Το ήσυχο λεωφορείο μετατράπηκε σε χώρο συνάντησης και γέμισε κουβέντες. Ήταν ωραίο ταξίδι.



Tuesday, October 07, 2008

Τα Χρώματα του κρύου




... στο Νότο...

Η εποχή αυτή είναι η αγαπημένη μου (αυτή και η φευ σύντομη άνοιξη), με το κρύο που δεν είναι και κρύο, και τον ήλιο σε σωστές δόσεις.

Επίσης, νομίζω πως ξέρω σιγά σιγά ότι σε ένα τέτοιου τύπου χώρο θα καταλήξω να κατοικήσω κάποτε.

Επίσης μ'αυτά και μ'αυτά, πέρα από το σαρκίο μου γύρισε και ένα μέρος της ψυχής μου στη γ...χώρα. (αυτό δε σημαίνει ολική επάνοδο)

Επίσης θα ήθελα του χρόνου το καλοκαίρι που θα έχω διαβάσματα να βρω ένα τέτοιο σπίτι να μείνω.

Επίσης, γεμίσαμε γατιά στην αυλή. Καταπληκτικά και πανέμορφα, τα οποία άρχισαν να πετάνε διάφοροι στην αυλή, μόλις γέννησε η γάτα μας και τα δικά της άρχισαν να εμφανίζονται σε κοινή θέα, όπως γίνεται συνήθως. Αλλά η δύστυχη δε μπορεί να τα μεγαλώσει όλα... Γίνεται ένας μικρός πανικός, εμάς μας αρέσουν πολύ αλλά όταν μεγαλώνουν χτυπιούνται ανελέητα μεταξύ τους, ακόμα κι αν είναι αδέρφια, και χάνονται σιγά σιγά. Σε ένα άλλο σπίτι θα ήταν μάλλον καλύτερα. Αν ενδιαφέρεται κανείς... είναι ευκαιρία :)

Sunday, September 07, 2008