Έχω έναν καινούριο γείτονα.
Γείτονα με την ευρύτερη σημασία γιατί δεν είναι ακριβώς δίπλα, μετακόμισε σε κάποιο διαμέρισμα που βλέπει στην πίσω μεριά του δικού μου σπιτιού. Υπάρχει κάποια απόσταση γιατί όλες αυτές οι πίσω μεριές αρκετών πολυκατοικιών έχουν αυτόν τον περίφημο ακάλυπτο από πίσω, που στη δική μας περίπτωση είναι ευτυχώς αρκούντως χορταστικός. Έχει δεντράκια, λουλουδάκια, χορταράκια, μια χελώνα που αλωνίζει και την τσάκωσα να γεννάει πριν από κάνα μήνα, γάτες, σκύλους, πετεινά του ουρανού κι όλα τα καλά.
Έτσι όπως είναι κλεισμένος όμως από όλες τις μεριές σχεδόν (από τη μια είναι τόσο μακρύς που σχεδόν δεν κλείνει) δημιουργεί ένα αντηχείο, μέσα στο οποίο οι ήχοι των σπιτιών δυναμώνουν.
Είμαστε γενικά μια πολύ ήσυχη γειτονιά. Και η πίσω μεριά είναι ακόμα πιο ήσυχη. Ένα βράδυ άκουσα ένα μωρό να κλαίει, ένα άλλο την τσαντίλα ενός έφηβου που τον μάλωσαν γιατί είχε αργήσει να γυρίσει, μια φορά ένα παθιασμένο ζευγάρι, όμως στα χρόνια που ζω εδώ είναι πολύ μικρή η ηχητική μου συλλογή. Σχεδόν σαν να μην κατοικείται αυτή η πίσω μεριά από τίποτα άλλο πέρα από τα τετράποδα ή τα φτερωτά που την κατακλύζουν.
Ώσπου ήρθε ο γείτονας.
Δεν είναι φασαριόζος. Ούτε καυγαδίζει. Ο γείτονας ακούει μουσική. Συνέχεια. Κυρίως όμως αργά τη νύχτα όταν όλα ησυχάζουν. Έχει μια πολύ μεγάλη γκάμα. Αν και κυρίως θα τον χαρακτήριζα ροκ, ουχί σκληρό όμως, τις νύχτες συνήθως κλασσικίζει.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει πως τα τραγούδια του τα ακούνε κι άλλοι. Έχω την αίσθηση πως δεν αντιλαμβάνεται πως η μουσική του δραπετεύει από τα ανοιχτά του παράθυρα και πλανιέται στον ακάλυπτο εισβάλλοντας και σε άλλα δωμάτια πέρα από το δικό του. Άλλωστε γίνεται πολύ ήρεμα, δεν ενοχλεί, γλυκαίνει τον ύπνο. Δεν έχω νοιώσει να με δέρνει ανελέητα, αυτό το πράγμα που συμβαίνει όταν νοιώθεις ότι ο άλλος είναι στην κοσμάρα του και γουστάρει να κάνει τα αυτιά όλων όσων είναι γύρω του να πονέσουν.
Αντίθετα.
Είναι μουσική που το σκάει από το ανοιχτό παράθυρο πολύ απαλά, ταξιδεύει με το νυχτερινό αεράκι του ακάλυπτου. μπαίνει ήρεμα μέσα από τα άλλα ανοιχτά παράθυρα, ρίχνει ματιές στους ανθρώπους που κοιμούνται ένα γύρω σ’αυτόν τον ιδιότυπο κοινό κοιτώνα όπου όλοι ηρεμούν στο δικό τους δωμάτιο, στο δικό τους σπίτι αλλά μοιράζονται τον ίδιο χώρο αφού ακούν την ίδια μουσική.
Στο γείτονα αφιερώνω το τραγούδι που ακούγεται. Είναι του Σούμπερτ. Δεν περνάω σουμπερτική περίοδο, απλά είναι απίστευτα εύστοχο το συγκεκριμένο κομμάτι. Μιλάει για τραγούδια που ταξιδεύουν μέσα στη νύχτα. Και ο ήχος του ταιριάζει τέλεια με την αίσθηση που με συνοδεύει καθώς αποκοιμιέμαι τον τελευταίο καιρό.
Οι στίχοι του κομματιού είναι ερωτικοί. Δεν είναι όμως ερωτική η διάθεσή μου. Ή μάλλον όχι προσωποποιημένα ερωτική. Είναι κυρίως μια αίσθηση μικρής κρυφής απόλαυσης και στέλνω έτσι ένα ευχαριστώ στον ακούσιο δωρητή.
| Dietrich Fischer-Dieskau & Gerald Moore - Schwanengesang IV: Ständchen .mp3 | ||
 | ||
 | Found at bee mp3 search engine |  |
Ständchen
Leise fliehen meine Lieder
Durch die Nacht zu dir;
In den stillen Hain hernieder,
Liebchen, komm zu mir!
Flüsternd schlanke Wipfel rauschen
In des Mondes Licht;
Des Verräters feindlich Lauschen
Fürchte, Holde, nicht.
Hörst die Nachtigallen schlagen?
Ach! sie flehen dich,
Mit der Töne süßen Klagen
Flehen sie für mich.
Sie verstehn des Busens Sehnen,
Kennen Liebesschmerz,
Rühren mit den Silbertönen
Jedes weiche Herz.
Laß auch dir die Brust bewegen,
Liebchen, höre mich!
Bebend harr' ich dir entgegen!
Komm, beglücke mich!
Και η μετάφραση στα αγγλικά, πρόχειρη αλλά ενδεικτική:
Serenade
Softly are my songs waving
through the night to you;
Down to the silent grove,
Come to me, my love!
Slender leaftips rustle and whisper
in the light of the moon;
Have no fear of evil spying,
of betrayal, my dear.
Can you hear the nightingales?
Ah, they are calling to you,
With the sweetness of their singing
they are calling you on my behalf.
They can feel my heart is yearning,
know the pain of love,
They soothe each tender heart
with their silvery tones.
Let them stir your heart too,
my love, hear me!
Trembling here for you I am waiting,
Come, delight me!
Αυτά....
