Τι ανακούφιση να βγαίνεις από μια περίοδο θλίψης. Ένα βάρος που σε καθηλώνει, σε τυφλώνει, σε κάνει τόσο “εγωϊστή”.
Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο εσύ και η θλίψη σου. Κι όταν φεύγει. Πως αλλάζει έτσι η αντίληψή σου για τα πράγματα. Πως όλα αρχίζουν πάλι να κινούνται.
Έρχεται και φεύγει. Χτυπάει ξαφνικά, κάθεται όσο της γουστάρει κι ύστερα εξίσου απροειδοποίητα, φεύγει. Τις πρώτες μέρες δεν το πιστεύεις, νομίζεις κρύβεται και θα σου ξαναριχτεί. Αλλά είναι φευγάτη. Και άμα το καταλάβεις. Ανάσα.
