Δυο αγαπητοί μου blogger, η Lemon και ο Yannis H με έβαλαν στο παιχνίδι των πέντε σημείων. Να λοιπόν...
1. Πάντα τα πράγματα μου φαίνονται καλύτερα το πρωί. Όσο περνά η μέρα αλλάζω. Το βράδυ αναρωτιέμαι πού τη βρήκα τέτοια αισιοδοξία το πρωί. Είμαι σαν δύο άνθρωποι.
2. Στο σχολείο με τους συναδέλφους είμαι πολύ συγκρατημένη και τυπική, αλλά με τα παιδιά ανοιχτή, κάνω αστεία, γενικά με ελάχιστες νομίζω εξαιρέσεις, περνάμε καλά μαζί. Κλείνω την πόρτα της τάξης και μεταμορφώνομαι. Είμαι σαν δύο άνθρωποι.
3. Είμαι εξαιρετικά πρακτικός άνθρωπος, λογικός και τα λοιπά, ενδεχομένως συντηρητικός. Οι πράξεις μου όμως κάθε άλλο παρά με εξασφαλίζουν, συνήθως λειτουργώ παρορμητικά, σε στυλ θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό. Το κάνω, κι άλλες φορές βγαίνει σε καλό άλλες όχι. Πολλές φορές οδυνηρό αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω ακριβώς αντίθετα προς αυτό που μου υποδεικνύει η λογική μου. Είμαι σαν δύο άνθρωποι.
4. Με ελκύει η ζωή του νομάδα, θα ήθελα να έχω όσο γίνεται λιγότερα πράγματα να με δεσμεύουν, έτσι ώστε να μπορώ να φεύγω χωρίς πρόγραμμα, ακολουθώντας τις ιδέες και τις διαθέσεις της στιγμής. Αντ’αυτού έχω αυτοκίνητο, σπίτι, φυτά, γατιά και ανθρώπους που αγαπάω πολύ ( η σειρά είναι αντίστροφη της σημασίας - κυριολεκτικά - ή μήπως όχι;... δεν είμαι σίγουρη). Είμαι σαν δύο άνθρωποι.
5. Όταν ξεκίνησα να γράφω τη λίστα είχα σκοπό να είμαι αποκαλυπτική και σαφής. Τελειώνοντας με έχει εγκαταλείψει αυτή η διάθεση ή η ικανότητα. Είμαι σαν δύο άνθρωποι.
Ελπίζω μόνο, καθώς ξαναδιαβάζω όσα πολύ αυθόρμητα έγραψα, πως δεν είμαι 2 x 5 = 10. Και να μη φιγουράρουν καμμιά ώρα τα δέκα ορθάνοιχτα μπροστά μου.
Να προσκαλέσω μου είναι δύσκολο επειδή δεν είμαι πολύ δραστήρια στο χώρο και ειδικά το τελευταίο δίμηνο (αμάν πια αυτό το δύο) είμαι πνιγμένη στις υποχρεώσεις (την ελευθερία μου μέσα).
Έκανα μια προσπάθεια να βρω κάποιους από τους λίγους που ξέρω ή καλύτερα ας πω δεν ξέρω, για να συνεχίσω αυτό το ας πούμε παιχνίδι. Δεν μπόρεσα να σκεφτώ παρά μόνον έναν, αλλά ειλικρινά αν δεν έχει όρεξη να ανταποκριθεί κανένα πρόβλημα (ζητώ μάλιστα συγγνώμη για το θάρρος). Προσκαλώ λοιπόν:
Τον Ηλιογράφο
