Tuesday, May 29, 2007

Αγανάκτηση και ... δράση;

Σήμερα πλακώθηκα άγρια με ένα συνάδελφο.

Το σκηνικό έχει ως εξής...

Έχει φλομώσει στη μαλακία τις μισές συναδέλφους που έχει τύχει να βρεθούν στον ίδιο χώρο μαζί του.... Ότι έχει κάνει εφτά αρραβώνες και έχει σπείρει τέσσερα πέντε παιδιά ανά τον κόσμο αλλά του τυχαίνουν συνέχεια πουτάνες αλλά αυτός δεν είναι κορόιδο να την πατήσει και να παντρευτεί και να έχει μουρμούρα όταν γυρνάει σπίτι...

και μπουρ μπουρ


Τον βλέπουμε όλες και στρίβουμε... κάνουμε εμετό κλπ

Και σήμερα ο να μην πω..... βάλτε ό,τι νομίζετε στο κενό... κατά πάσα πιθανότητα θα ταιριάζει με την προϋπόθεση να είναι χοντρή βρισιά, λέει μπροστά μου για μια συνάδελφο που παραπονέθηκε αρκετά έντονα για κάτι (βέβαια το έντονα για το δικό της χαρακτήρα είναι πολύ σχετικό γιατί είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων), μια συνάδελφο λοιπόν με πολύ συντηρητικό ντύσιμο... κάτι σαν του κατηχητικού - αλλά σόρρυ είναι δικαίωμά της και δεν πειράζει κανέναν, είναι τουναντίον γλυκύτατη και ευγενέστατη στη συμπεριφορά της προς όλους, λέει λοιπόν ο ...... σαν απάντηση στα παραπονά της... ότι ξέρει τι της φταίει της καλόγριας, είναι αγάμητη και δεν ξέρει πού να ξεσπάσει.

Του λέω συνάδελφε είσαι απαράδεκτος δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς έτσι.

Μου λεει αγριάδες στον άντρα σου και του λέω εδώ δεν έχει άντρες και γυναίκες (μαλάκα) είναι χώρος εργασίας και ευαίσθητος μάλιστα και δε μιλάς έτσι για τις συναδέλφους σου.

Σκέφτομαι να τον καταγγείλω.

Το γουρούνι.

Και εμείς οι ηλίθιοι που τη γουρουνιά την αποδεχόμαστε ως μέρος της καθημερινότητας και το μόνο που μας νοιάζει είναι να τελειώνουμε να πάμε σπίτι μας να καθαρίσουμε φρέσκα φασολάκια.


Φυσικά... και βέβαια.... εγώ θα είμαι η δεύτερη αγάμητη γραφική που δίνει σημασία σε τέτοια πράγματα.


Όσο ζούσα σε μικρές συντηρητικές επαρχίες έλεγα φταίει αυτό... εδώ όμως ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ;