Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη...

...δώσ'της κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν'αρχινήσει...

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος
ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος.
Είχε σπίτια και λιβάδια
και κοπάδια και σκυλιά
κι ένα δίχτυ που ‘πιανε πουλιά.
Είχε κρύα βρύση στον κήπο του
μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του.

Μια γυναίκα αγαπούσε
που τραγούδαγε συχνά
και μιλούσε πάντα σιγανά.
Δεν κατάλαβε πώς την έσφαξε
κι ό,τι αγαπούσε το έκαψε,
τα λιβάδια, τα κοπάδια,
τα τραγούδια, τα φιλιά
και κανείς δεν έβγαλε μιλιά.

Στάθηκε μπροστά στα χαλάσματα
κι έβαλε Θεέ μου τα κλάμματα.
- Να ‘χα σπίτι και γυναίκα
και κοπάδια και σκυλιά
κι ύστερα τον πήραν τα πουλιά.

θα μπορούσε να είναι και με ευτυχισμένο τέλος

Τ' άσπρα χαλικάκια
εκείνου του μικρούλη
του κοντορεβιθούλη
ποιος πρώτος θα τα βρει;
Στους δρόμους σκορπισμένα
για σένα και για μένα
κι όποιος πρώτος τα βρει
στο κάστρο αυτός θα μπει.
Στο κάστρο είναι κλεισμένη
χρόνους εκατό
η ωραία κοιμωμένη
κι ένα μυστικό.
Μάγισσα το κρατάει
δράκοντας το φυλάει
στο κάστρο πώς θα μπω;
Πες μου το μυστικό,
αχ πες μου το μυστικό.
Κάποιος π' όλα τα ξέρει
ψηλά στον Υμηττό
συνάντησ' ένα βράδυ
κρυφά το μυστικό.
Ωραία κοιμωμένη
στ' αλήθεια σ' αγαπώ
δείξε μου εσύ το δρόμο
και θάρθω να σε βρω.
Το μόνο της ζωής μου
ταξίδι είσαι εσύ,
κοντεύω τα σαράντα
κι ακόμα είμαι παιδί.
Μάγισσα το κρατάει
δράκοντας το φυλάει
στο κάστρο πώς θα μπω;
Πες μου το μυστικό,
αχ πες μου το μυστικό.

κι ας είναι και μετά από περιπέτειες

Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν·
και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·
και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,
του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη·
αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,
ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν
σ' μιά Κόρη κ' έναν Άγουρο, που μπερδευτήκα' ομάδι
σε μιά Φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι
Κι όποιος του Πόθου εδούλεψε εις-ε καιρόν κιανένα,
ας έρθει για ν' αφουκραστεί ό,τ' είν' εδώ γραμμένα·
να πάρει ξόμπλι κι αρμηνειά, βαθιά να θεμελιώνει
πάντα σ' αμάλαγη Φιλιάν, οπού να μην κομπώνει.
Γιατί όποιος δίχως πιβουλιά του Πόθου του ξετρέχει,
εις μιάν αρχή α' βασανιστεί, καλό το τέλος έχει.
Αφουκραστείτε, το λοιπόν, κι ας πιάνει οπού'χει γνώση,
για να κατέχει κι αλλουνού απόκριση να δώσει.
Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν,
κι οπού δεν είχε η Πίστη τως θεμελιωμένη ρίζαν,
τότες μιά Aγάπη μπιστική στον Kόσμο εφανερώθη,
κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά, κι ουδεποτέ τση ελιώθη.

κι ότι του αρέσει καθενός εύχομαι να το ζήσει
αυτός καλά
κι εμείς καλύτερα.

Κυριακή...

... με ρακή, ντάκο κι ελιές...

Πάμε πάλι

Τι ανακούφιση να βγαίνεις από μια περίοδο θλίψης. Ένα βάρος που σε καθηλώνει, σε τυφλώνει, σε κάνει τόσο “εγωϊστή”.

Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο εσύ και η θλίψη σου. Κι όταν φεύγει. Πως αλλάζει έτσι η αντίληψή σου για τα πράγματα. Πως όλα αρχίζουν πάλι να κινούνται.

Έρχεται και φεύγει. Χτυπάει ξαφνικά, κάθεται όσο της γουστάρει κι ύστερα εξίσου απροειδοποίητα, φεύγει. Τις πρώτες μέρες δεν το πιστεύεις, νομίζεις κρύβεται και θα σου ξαναριχτεί. Αλλά είναι φευγάτη. Και άμα το καταλάβεις. Ανάσα.

Vertigo

Εγώ το βιολί μου

Πάρε ένα λελουδικό.
Άσχετο με βαθυστόχαστα, πετυχημένα και πρωτότυπα.
Πάρε ένα μελό,
κόκκινο και κλασσικό
λ ε λ ο υ δ ι κ ό.
Τι Μπατερφλάυ θάμανε διαφορετικά;
Και εις διπλούν... βεβαίως βεβαίως;

Καληνύχτα

Τι έν γκλυτσέα τούση νύφτα τι έν ώρια
τα εβώ ε πλώνω πενσέοντα σε σένα
τσ' ετού μπει στη φενέστρα σου αγάπη μου
της καρδίας μου σου 'νοίφτω την πένα.

Εβώ πάντα σ' εσένα πενσέω
γιατί σένα φσυχή μου 'γαπώ
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στην καρδιά μου πάντα σένα βαστώ.

Καληνύφτα σε 'φήνω και πάω
πλάια σου 'τι 'βω πίρτα πρικό
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στην καρδιά μου πάντα σένα βαστώ.

Οι Χάρτες

Έχω την πεποίθηση - και σίγουρα δεν πρωτοτυπώ - πως η ζωή του καθενός γράφεται σιγά σιγά στο πρόσωπό του. Kαθώς περνά ο καιρός, οι εκφράσεις που γεννιούνται από σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα χαράζουν ένα χάρτη που όταν διαβάζεται μπορεί να πει πολλά.
Μπορεί κανείς να αποκρυπτογραφήσει τις ακτίνες γύρω από τα μάτια, τη σκάλα των ρυτίδων στο μέτωπο, τις κάθετες ανάμεσα στα φρύδια και, ίσως τις πιο φλύαρες και προδοτικές απ’όλες, τις γραμμές γύρω από το στόμα. Καμμιά φορά έχουν γραμμένη πάνω τους μια τόσο καθοδική πορεία που λες πως τα χείλη συνεχώς θά'ταν σφιγμένα. Και δεν είναι μόνο ο νόμος της βαρύτητας και του χρόνου που αποτυπώνει πάνω τους την αίσθηση της κατηφοριάς...
Τα πρωινά, ο καθρέφτης ξεσκεπάζει τους ιλίγγους και τα όνειρα της νύχτας, όταν το κορμί ησυχάζει, η λογική αφοπλίζεται και τα βάθη χορεύουν. Με τον καιρό μένει μόνιμη η πρωινή μη-μάσκα που σε νεότερους καιρούς έφευγε με τη βουή της μέρας.
Αρκεί να έχει όρεξη να παρατηρεί κανείς και θα δει πάνω στα πρόσωπα τις μύχιες σκέψεις και διαθέσεις, και τη ζωή που αυτές προκάλεσαν. Την καλοσύνη, την κακία, την αθωότητα, την πονηριά, την περηφάνια, τη δουλοπρέπεια, την προδοσία και την πίστη.
Γι'αυτό τα πρόσωπα των μεγάλων ανθρώπων με μαγεύουν και σχεδόν ποτέ δεν βαριέμαι όταν περιμένω σε αίθουσες αναμονής ή σε ουρές. Είμαι αυτή που ξεχνάει να βγάλει τα γυαλιά ηλίου και μένει καρφωμένη στην ίδια θέση ώρα πολλή. Όχι, δεν έχω ακριβώς αποκοιμηθεί.

Transient

The Man at the Bridge

Fly

Fly me to the moon

And let me play among the stars

Let me see what spring is like

On Jupiter and Mars

In other words hold my hand

In other words darling kiss me

Fill my life with song

And let me sing forevermore

You are all I long for

All I worship and adore

In other words please be true

In other words

I love you