Wednesday, June 10, 2009

The unbearable lightness of being






Πάνω που λες δόξα τω Θεώ έρχεται το αμάν Παναγιά μου. Κάπως έτσι δεν λένε τη δυσκολία να σηκώσεις κεφάλι;

Τέσπα. Είμαι στενοχωρημένη, φουρκισμένη, απελπισμένη κλπ. Και ήρθα να το βγάλω και εδώ. Χώρια που μέσα στη θολούρα μου ελπίζω να ακούσω κάποια καλή συμβουλή.

Λοιπόν, σήμερα το πρωί βρήκαμε μια δηλητηριασμένη γάτα έξω από το σπίτι. Όχι ακριβώς δική μας, θα έλεγα γνωστή μας, έκανε συχνά επισκέψεις στο πιάτο των "δικών" μας κάτω στην αυλή. Ήταν όμορφη. Ο θάνατος είναι ανελέητος, της αφαίρεσε την ομορφιά της αμέσως. Φουντωτή, με ανοικονόμητη ουρά, με μια φωνούλα λεπτή. Είχε γεννήσει πριν από κανά μήνα. Δεν έχω ιδέα πού είναι τα παιδιά της. Την έβλεπα φουσκωμένη και μετά απλά δεν ήταν πλέον.

Θα μου πείτε, οκ. Υπάρχουν τόσα και τόσα δράματα στη ζωή. Ναι, συμφωνώ. Αλλά το ένα δεν αναιρεί την ύπαρξη του άλλου και αυτή εδώ είναι μια κατάσταση διαρκείας. Συμβαίνει κάθε χρόνο. Εδώ και πέντε χρόνια ή ίσως και έξι. Έχασα το μέτρημα όχι μόνο του καιρού αλλά και των ζώων που έχουμε μαζέψει δηλητηριασμένα. Νά'ναι πενήντα; Εκατό; Μια χρονιά, την πρώτη, μάζεψα εικοσιοκτώ. Έπαψα να μετράω μετά.

Αυτή η γατούλα είναι η πρώτη του καλοκαιριού. Αν δεν γίνει κάποιο θαύμα θα ακολουθήσουν και άλλες. Και πώς να τις προστατέψεις....

Τί να κάνω λοιπόν. Έβαλα πάλι χαρτιά στη γειτονιά, μοίρασα μηνύματα, έκκληση για συνεργασία με τους ανθρώπους που ζουν σε αυτόν το δρόμο, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση καμμιά να γίνει κάτι.

Μακάρι να ήξερα πώς να το χειριστώ....



Sunday, June 07, 2009

Μια McDonald από ΜcKat

Μου αρέσει πολύ το τραγούδι αυτό. Καμμιά σχέση με τη ζωή μου τώρα. Αλλά πολύ πολύ ενθυμητικό.




Άντε καλαί διακοπαί...