Οι φωτογραφίες από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής. Ένας βυζαντινός πύργος του 14ου αιώνα ξεχωρίζει. Μικρά σπίτια πέτρινα και σοκάκια φτιάχνουν το υπόλοιπο χωριό. Γραφικό και όμορφο. Μακεδονίτικο.
Ταλαντούχοι και ξακουστοί οι αγιογράφοι που έβγαλε. Στον Άθω, που δεν μου επιτρέπεται να πάω κι έτσι ό,τι πω είναι γιατί το άκουσα, έχουν ζωγραφίσει υπέροχα πολλά πολλά μοναστήρια. Ευτυχώς έχουν ζωγραφίσει κι αλλού, στις Σποράδες αλλά και σε ένα παρεκκλήσι κάπου σχετικά κοντά στο χωριό. Αυτό το είδα.
Ο πύργος ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί είναι άλλης εποχής, αλλά κυρίως γιατί σε ένα τόσο χαρωπό, χρωματιστό, περιποιημένο (φανερό πως έχει αγαπηθεί και αγαπιέται) τόπο, είναι το αρνητικό του. Εννοώ το negative (όπως σε ένα φιλμ) όχι αρνητικό στοιχείο. Άλλωστε η ισορροπία προκύπτει από τη συνεργασία και των δυο. Another time, another life.
Τα χελιδόνια την εύρισκαν πολύ να πετάνε γύρω από τον πύργο. Νομίζω σχεδόν χλευαστικά.
Και να τι έβλεπαν από ψηλά.
