Ατέλειωτη εκδρομή
Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
σε τούτη την ατέλειωτη εκδρομή,
τα σύνεργα σκουριάζουν στο γυλιό μου,
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν.
Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες,
τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό.
Ραγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες,
με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.
Δεν είμ’ εδώ γι’ αυτούς που με ζητάτε,
λάθος η πόρτα κι ο αριθμός, μη με ρωτάτε.
Ξαπλώνουν οι χωριάτες στα βαγόνια
και τρώνε το κασέρι με ψωμί,
στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια,
χάρτινα χρόνια, χάρτινη ζωή.
Αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι,
κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι.
Θανάσης Γκαϊφύλιας
