Οι Χάρτες

Έχω την πεποίθηση - και σίγουρα δεν πρωτοτυπώ - πως η ζωή του καθενός γράφεται σιγά σιγά στο πρόσωπό του. Kαθώς περνά ο καιρός, οι εκφράσεις που γεννιούνται από σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα χαράζουν ένα χάρτη που όταν διαβάζεται μπορεί να πει πολλά.
Μπορεί κανείς να αποκρυπτογραφήσει τις ακτίνες γύρω από τα μάτια, τη σκάλα των ρυτίδων στο μέτωπο, τις κάθετες ανάμεσα στα φρύδια και, ίσως τις πιο φλύαρες και προδοτικές απ’όλες, τις γραμμές γύρω από το στόμα. Καμμιά φορά έχουν γραμμένη πάνω τους μια τόσο καθοδική πορεία που λες πως τα χείλη συνεχώς θά'ταν σφιγμένα. Και δεν είναι μόνο ο νόμος της βαρύτητας και του χρόνου που αποτυπώνει πάνω τους την αίσθηση της κατηφοριάς...
Τα πρωινά, ο καθρέφτης ξεσκεπάζει τους ιλίγγους και τα όνειρα της νύχτας, όταν το κορμί ησυχάζει, η λογική αφοπλίζεται και τα βάθη χορεύουν. Με τον καιρό μένει μόνιμη η πρωινή μη-μάσκα που σε νεότερους καιρούς έφευγε με τη βουή της μέρας.
Αρκεί να έχει όρεξη να παρατηρεί κανείς και θα δει πάνω στα πρόσωπα τις μύχιες σκέψεις και διαθέσεις, και τη ζωή που αυτές προκάλεσαν. Την καλοσύνη, την κακία, την αθωότητα, την πονηριά, την περηφάνια, τη δουλοπρέπεια, την προδοσία και την πίστη.
Γι'αυτό τα πρόσωπα των μεγάλων ανθρώπων με μαγεύουν και σχεδόν ποτέ δεν βαριέμαι όταν περιμένω σε αίθουσες αναμονής ή σε ουρές. Είμαι αυτή που ξεχνάει να βγάλει τα γυαλιά ηλίου και μένει καρφωμένη στην ίδια θέση ώρα πολλή. Όχι, δεν έχω ακριβώς αποκοιμηθεί.