Sunday, July 01, 2007

Είναι απ'τον καπνό...


και τα καμμένα κουφάρια δέντρων, πουλιών, ζώων, λουλουδιών, αναμνήσεων...
τα βουρκωμένα μάτια
κι όλοι εσείς που χτίζετε τις βιλάρες σας εκεί που κάποτε όλα ήταν ζωντανά,
πέτρα να μην μείνει όρθια, όλες τους να ραγίσουν, στάχτες να ονειρεύεστε στον άθλιο ύπνο σας, στάχτη να γίνετε, απ' άκρη σ' άκρη, σ'όλα τα καμμένα δάση.

2 comments:

Fatale said...

καλησπέρα....

χειρότεροι από κτήνη έχουμε καταντήσει.....στάχτες και αποκαίδια είναι το έργο μας....

Φιλιά στέλνω..

McKat said...

Καλησπέρα.

Με έχει επηρεάσει πολύ αυτή η ιστορία με τις φωτιές. Νοιώθω να πενθώ. Σαν να έφτασα στο όριο της αντοχής μου με όσα συμβαίνουν γύρω μου. Και αισθάνομαι τόσο χωρίς δύναμη να παρέμβω αποτελεσματικά.
Και νοιώθω άλλωστε πως είναι τόσο αργά. Δεν διορθώνεται αυτό που έγινε. Δεν γυρνάει πίσω...