Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται.

Ιδιαιτέρως δε αν η δρυς έχει υπάρξει θαλερή και εντυπωσιακή, η ξύλευσίς της προσφέρει εις τον ξυλοκόπον μιαν ικανοποίησιν σπανίας ποιότητας.

Οι μπλε κάδοι της Ανακύκλωσης

Με μεγάλη έκπληξη είδα απορριματοφόρο του Δήμου Αμαρουσίου να αδειάζει μπλε κάδο ανακύκλωσης παρέα με τους πράσινους κάδους.

Το ίδιο μου έχουν πει πως είδαν να συμβαίνει με απορριματοφόρα του Δήμου Νέου Ηρακλείου. Έδειξα δυσπιστία τότε. Μου φάνηκε εντελώς παλαβό. Άλλωστε είχε τύχει να δω ειδικά απορριματοφόρα ανακύκλωσης του Δήμου Χαλανδρίου κάποια στιγμή να αδειάζουν τους μπλε κάδους.

Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν είδα προχθές να αδειάζονται συλλήβδην όλοι οι κάδοι στο ίδιο απορριματοφόρο.

Ξέρετε τίποτα σχετικά;

Et in Arcadia ego

Κατεβαίνοντας από το Λύκαιο όρος προς τον κάμπο της Μεγαλόπολης...

Το βουνό είναι δασωμένο πλούσια, με καστανιές και πλατάνια και ένα σωρό άλλα δέντρα που δεν ξέρω. Έχει νερά, ωραία χωριά, τις απαραίτητες καμμένες περιοχές του, ωραίες διαδρομές, ωραίους μύθους για νεράιδες και τραγοπόδαρους ηδονιστές, φωτεινούς Απόλλωνες και μυστήριους Πάνες, ένα πέρασμα για τον Δία - όπως κάθε βουνό που σέβεται τον εαυτό του - θεωρείται άλλωστε το ιερό βουνό των Αρκάδων και εξαιρετική θέα από την κορυφή του προς ένα μεγάλο κομμάτι της Πελοποννήσου. Η Αρκαδία είναι τόπος μαγικός. Δεν είναι τυχαία τόσο φημισμένη.

Και καθοδεύοντας λοιπόν από το ιερό βουνό των Αρκάδων θαύμασα τα μαγικά έργα της μόλυνσης. Γιατί είναι μεν οξύμωρο το σχήμα αλλά είναι καλοσχηματισμένο...

Το Δωμάτιο

Το όνομα της φωτογραφίας είνα A room of one's own.

Δεν είναι δικής μου έμπνευσης. Είναι τίτλος ενός δοκιμίου της Βιρτζίνια Γουλφ. Είχε γράψει: 'a woman must have money and a room of her own if she is to write fiction'.

Ανάμεσα σε άλλα εφευρίσκει μια αδερφή για τον Σαίξπηρ, τη Τζούντιθ, ταλαντούχα και ευφυή. Η ζωή της διαφέρει ριζικά από του αδερφού της. Δεν γράφει ούτε μία λέξη και πεθαίνει μόνη, βυθισμένη στον κόσμο της χωρίς να καταφέρει ποτέ να εκφραστεί. Είναι τέτοιες οι συνθήκες της εποχής της. Το μήνυμα της Γουλφ είναι απλό: οι γυναίκες πρέπει να έχουν ένα σταθερό εισόδημα και ένα δικό τους δωμάτιο προκειμένου να δημιουργήσουν ελεύθερες.

Ε, ογδόντα στρογγυλά χρόνια αργότερα νομίζω πως τα όσα έγραψε στο συγκεκριμένο δοκίμιο ίσως καλύπτουν αρκετούς ανθρώπους γενικότερα. Θέλω να πω πως οι δυσχέρειες της ζωής μπορούν να εμποδίσουν, ως και να αποτρέψουν εντελώς τη δημιουργία. Αντίθετα, οι ευνοϊκές συνθήκες τονώνουν τη διάθεση και τη δύναμη του καθενός για έκφραση.

Υπερασπίζεται ακόμα στο κείμενό της την ποιητική άδεια (η Γουλφ είναι ολόκληρη μια ποιητική άδεια θα μου πείτε). Την ελευθερία που πρέπει να δίνεται στους συγγραφείς, και γενικότερα σε όσους τη χρειάζονται θα πρόσθετα εγώ, να φτιάχνουν μια δική τους πραγματικότητα ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως η άμεσα ορατή ή ιστορική πραγματικότητα αλλάζει όψη. Λέει κάπου στο πρώτο κεφάλαιο:

Therefore I propose, making use of all the liberties and licences of a novelist, to tell you the story of the two days that preceded my coming here—how, bowed down by the weight of the subject which you have laid upon my shoulders, I pondered it, and made it work in and out of my daily life. I need not say that what I am about to describe has no existence; Oxbridge is an invention; so is Fernham; ‘I’ is only a convenient term for somebody who has no real being. Lies will flow from my lips, but there may perhaps be some truth mixed up with them; it is for you to seek out this truth and to decide whether any part of it is worth keeping. If not, you will of course throw the whole of it into the waste–paper basket and forget all about it.

Την ποιητική άδεια την αντιλαμβάνομαι ως μια απόδοση της πραγματικότητας όχι ως ψέμμα. Ως μηνύματα που μπορεί να είναι ορατά σε κάποιον, αόρατα σε κάποιον άλλο, διαφορετικά σε έναν τρίτο και πάει λέγοντας.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο που φωτογράφισα και με φιλοξένησε κάποιες μέρες (υποθέτω είναι περιττό να πω πως με μάγεψε), ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό μου το κείμενο και μου άνοιξε την όρεξη. Έκανα ωραίο διάβασμα εκεί. Και κυρίως βυθίστηκα σε μια σχεδόν απρόσκοπτη ρέμβη. Είχα καιρό πολύ να ονειροπολήσω έτσι (διαστρέβλωση; ερμηνεία; απόδοση της πραγματικότητας; ευσεβείς πόθοι; who cares). Είναι μια εκπληκτική περίπτωση.

Μουσική συνοδεία για τη μέρα:

Madeleine Peyroux, Getting some fun out of life

Και για τη νύχτα την προχωρημένη:

In the wee small hours of the morning, από την ίδια, ένα τραγούδι που τραγούδησε πρώτος ο Sinatra αλλά δεν έχω τη δική του εκτέλεση. Θα μου άρεσε να άκουγα πώς το λέει και εκείνος.

Ο Γείτονας

Έχω έναν καινούριο γείτονα.

Γείτονα με την ευρύτερη σημασία γιατί δεν είναι ακριβώς δίπλα, μετακόμισε σε κάποιο διαμέρισμα που βλέπει στην πίσω μεριά του δικού μου σπιτιού. Υπάρχει κάποια απόσταση γιατί όλες αυτές οι πίσω μεριές αρκετών πολυκατοικιών έχουν αυτόν τον περίφημο ακάλυπτο από πίσω, που στη δική μας περίπτωση είναι ευτυχώς αρκούντως χορταστικός. Έχει δεντράκια, λουλουδάκια, χορταράκια, μια χελώνα που αλωνίζει και την τσάκωσα να γεννάει πριν από κάνα μήνα, γάτες, σκύλους, πετεινά του ουρανού κι όλα τα καλά.

Έτσι όπως είναι κλεισμένος όμως από όλες τις μεριές σχεδόν (από τη μια είναι τόσο μακρύς που σχεδόν δεν κλείνει) δημιουργεί ένα αντηχείο, μέσα στο οποίο οι ήχοι των σπιτιών δυναμώνουν.

Είμαστε γενικά μια πολύ ήσυχη γειτονιά. Και η πίσω μεριά είναι ακόμα πιο ήσυχη. Ένα βράδυ άκουσα ένα μωρό να κλαίει, ένα άλλο την τσαντίλα ενός έφηβου που τον μάλωσαν γιατί είχε αργήσει να γυρίσει, μια φορά ένα παθιασμένο ζευγάρι, όμως στα χρόνια που ζω εδώ είναι πολύ μικρή η ηχητική μου συλλογή. Σχεδόν σαν να μην κατοικείται αυτή η πίσω μεριά από τίποτα άλλο πέρα από τα τετράποδα ή τα φτερωτά που την κατακλύζουν.

Ώσπου ήρθε ο γείτονας.

Δεν είναι φασαριόζος. Ούτε καυγαδίζει. Ο γείτονας ακούει μουσική. Συνέχεια. Κυρίως όμως αργά τη νύχτα όταν όλα ησυχάζουν. Έχει μια πολύ μεγάλη γκάμα. Αν και κυρίως θα τον χαρακτήριζα ροκ, ουχί σκληρό όμως, τις νύχτες συνήθως κλασσικίζει.

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει πως τα τραγούδια του τα ακούνε κι άλλοι. Έχω την αίσθηση πως δεν αντιλαμβάνεται πως η μουσική του δραπετεύει από τα ανοιχτά του παράθυρα και πλανιέται στον ακάλυπτο εισβάλλοντας και σε άλλα δωμάτια πέρα από το δικό του. Άλλωστε γίνεται πολύ ήρεμα, δεν ενοχλεί, γλυκαίνει τον ύπνο. Δεν έχω νοιώσει να με δέρνει ανελέητα, αυτό το πράγμα που συμβαίνει όταν νοιώθεις ότι ο άλλος είναι στην κοσμάρα του και γουστάρει να κάνει τα αυτιά όλων όσων είναι γύρω του να πονέσουν.


Αντίθετα.


Είναι μουσική που το σκάει από το ανοιχτό παράθυρο πολύ απαλά, ταξιδεύει με το νυχτερινό αεράκι του ακάλυπτου. μπαίνει ήρεμα μέσα από τα άλλα ανοιχτά παράθυρα, ρίχνει ματιές στους ανθρώπους που κοιμούνται ένα γύρω σ’αυτόν τον ιδιότυπο κοινό κοιτώνα όπου όλοι ηρεμούν στο δικό τους δωμάτιο, στο δικό τους σπίτι αλλά μοιράζονται τον ίδιο χώρο αφού ακούν την ίδια μουσική.

Στο γείτονα αφιερώνω το τραγούδι που ακούγεται. Είναι του Σούμπερτ. Δεν περνάω σουμπερτική περίοδο, απλά είναι απίστευτα εύστοχο το συγκεκριμένο κομμάτι. Μιλάει για τραγούδια που ταξιδεύουν μέσα στη νύχτα. Και ο ήχος του ταιριάζει τέλεια με την αίσθηση που με συνοδεύει καθώς αποκοιμιέμαι τον τελευταίο καιρό.

Οι στίχοι του κομματιού είναι ερωτικοί. Δεν είναι όμως ερωτική η διάθεσή μου. Ή μάλλον όχι προσωποποιημένα ερωτική. Είναι κυρίως μια αίσθηση μικρής κρυφής απόλαυσης και στέλνω έτσι ένα ευχαριστώ στον ακούσιο δωρητή.

	Dietrich Fischer-Dieskau & Gerald Moore - Schwanengesang IV: Ständchen .mp3
	Found at bee mp3 search engine

Ständchen
Leise fliehen meine Lieder

Durch die Nacht zu dir;

In den stillen Hain hernieder,

Liebchen, komm zu mir!


Flüsternd schlanke Wipfel rauschen

In des Mondes Licht;

Des Verräters feindlich Lauschen

Fürchte, Holde, nicht.


Hörst die Nachtigallen schlagen?

Ach! sie flehen dich,

Mit der Töne süßen Klagen

Flehen sie für mich.


Sie verstehn des Busens Sehnen,

Kennen Liebesschmerz,

Rühren mit den Silbertönen

Jedes weiche Herz.


Laß auch dir die Brust bewegen,

Liebchen, höre mich!

Bebend harr' ich dir entgegen!

Komm, beglücke mich!


Και η μετάφραση στα αγγλικά, πρόχειρη αλλά ενδεικτική:

Serenade

Softly are my songs waving

through the night to you;

Down to the silent grove,

Come to me, my love!


Slender leaftips rustle and whisper

in the light of the moon;

Have no fear of evil spying,

of betrayal, my dear.


Can you hear the nightingales?

Ah, they are calling to you,

With the sweetness of their singing

they are calling you on my behalf.

They can feel my heart is yearning,

know the pain of love,

They soothe each tender heart

with their silvery tones.


Let them stir your heart too,

my love, hear me!

Trembling here for you I am waiting,

Come, delight me!

Αυτά....

Είναι απ'τον καπνό...

και τα καμμένα κουφάρια δέντρων, πουλιών, ζώων, λουλουδιών, αναμνήσεων...

τα βουρκωμένα μάτια

κι όλοι εσείς που χτίζετε τις βιλάρες σας εκεί που κάποτε όλα ήταν ζωντανά,

πέτρα να μην μείνει όρθια, όλες τους να ραγίσουν, στάχτες να ονειρεύεστε στον άθλιο ύπνο σας, στάχτη να γίνετε, απ' άκρη σ' άκρη, σ'όλα τα καμμένα δάση.

Auf dem Wasser zu singen

Οι βροχές αυτών των ημερών μου αρέσουν πολύ. Είναι χορταστικές αλλά ήρεμες βροχές και μ'αρέσει να κοιμάμαι με τα παράθυρα ανοιχτά, να τις ακούω να με νανουρίζουν - μου φέρνουν συνήθως ωραία όνειρα και το πρωί ξυπνάω πολύ ορεξάτη.

Από το πρωί που ξύπνησα λοιπόν μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι, μιλάει για το νερό και ο Σούμπερτ που το μελοποίησε έδωσε παραγγελιά να τραγουδιέται πάνω από το νερό.

Το παραθέτω γραπτώς και ακουστικώς:

Leopold Graf zu Stolberg - Stolberg
Franz Schubert

Mitten im Schimmer der spiegelnden Wellen
Gleitet, wie Schwäne, der wankende Kahn:
Ach, auf der Freude sanftschimmernden Wellen
Gleitet die Seele dahin wie der Kahn;
Denn von dem Himmel herab auf die Wellen
Tanzet das Abendrot rund um den Kahn.

Über den Wipfeln des westlichen Haines
Winket uns freundlich der rötliche Schein;
Unter den Zweigen des östlichen Haines
Säuselt der Kalmus im rötlichen Schein;
Freude des Himmels und Ruhe des Haines
Atmet die Seel im errötenden Schein.

Ach, es entschwindet mit tauigem Flügel
Mir auf den wiegenden Wellen die Zeit;
Morgen entschwinde mit schimmerndem Flügel
Wieder wie gestern und heute die Zeit,
Bis ich auf höherem strahlendem Flügel
Selber entschwinde der wechselnden Zeit.

και η μετάφρασή του στα αγγλικά (δεν είναι αχτύπητη, ίσως να δοκιμάσω αλλαγές κάποια στιγμή:

To be sung upon the water

In the middle of the shimmer of the reflecting waves
Glides, as swans do, the wavering boat;
Ah, on joy's soft shimmering waves
Glides the soul along like the boat;
Then from Heaven down onto the waves
Dances the sunset all around the boat.
Over the treetops of the western grove
Waves, in a friendly way, the reddish gleam;
Under the branches of the eastern grove
Murmur the reeds in the reddish light;
Joy of Heaven and the peace of the grove
Is breathed by the soul in the reddening light.
Ah, time vanishes on dewy wing
for me, on the rocking waves;
Tomorrow, time will vanish with shimmering wings
Again, as yesterday and today,
Until I, on higher more radiant wing,
Myself vanish to the changing time.

Translation to English copyright © 1997 by Lynn Thompson
Ακούστε το εδώ λοιπόν:

	Auger, Arleen - Auf dem Wasser zu singen .mp3
	Found at bee mp3 search engine

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία"

Αγανάκτηση και ... δράση;

Σήμερα πλακώθηκα άγρια με ένα συνάδελφο.

Το σκηνικό έχει ως εξής...

Έχει φλομώσει στη μαλακία τις μισές συναδέλφους που έχει τύχει να βρεθούν στον ίδιο χώρο μαζί του.... Ότι έχει κάνει εφτά αρραβώνες και έχει σπείρει τέσσερα πέντε παιδιά ανά τον κόσμο αλλά του τυχαίνουν συνέχεια πουτάνες αλλά αυτός δεν είναι κορόιδο να την πατήσει και να παντρευτεί και να έχει μουρμούρα όταν γυρνάει σπίτι...

και μπουρ μπουρ


Τον βλέπουμε όλες και στρίβουμε... κάνουμε εμετό κλπ

Και σήμερα ο να μην πω..... βάλτε ό,τι νομίζετε στο κενό... κατά πάσα πιθανότητα θα ταιριάζει με την προϋπόθεση να είναι χοντρή βρισιά, λέει μπροστά μου για μια συνάδελφο που παραπονέθηκε αρκετά έντονα για κάτι (βέβαια το έντονα για το δικό της χαρακτήρα είναι πολύ σχετικό γιατί είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων), μια συνάδελφο λοιπόν με πολύ συντηρητικό ντύσιμο... κάτι σαν του κατηχητικού - αλλά σόρρυ είναι δικαίωμά της και δεν πειράζει κανέναν, είναι τουναντίον γλυκύτατη και ευγενέστατη στη συμπεριφορά της προς όλους, λέει λοιπόν ο ...... σαν απάντηση στα παραπονά της... ότι ξέρει τι της φταίει της καλόγριας, είναι αγάμητη και δεν ξέρει πού να ξεσπάσει.

Του λέω συνάδελφε είσαι απαράδεκτος δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς έτσι.

Μου λεει αγριάδες στον άντρα σου και του λέω εδώ δεν έχει άντρες και γυναίκες (μαλάκα) είναι χώρος εργασίας και ευαίσθητος μάλιστα και δε μιλάς έτσι για τις συναδέλφους σου.

Σκέφτομαι να τον καταγγείλω.

Το γουρούνι.

Και εμείς οι ηλίθιοι που τη γουρουνιά την αποδεχόμαστε ως μέρος της καθημερινότητας και το μόνο που μας νοιάζει είναι να τελειώνουμε να πάμε σπίτι μας να καθαρίσουμε φρέσκα φασολάκια.


Φυσικά... και βέβαια.... εγώ θα είμαι η δεύτερη αγάμητη γραφική που δίνει σημασία σε τέτοια πράγματα.


Όσο ζούσα σε μικρές συντηρητικές επαρχίες έλεγα φταίει αυτό... εδώ όμως ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ;

Σταθερότης

Οι ταινίες που αγαπώ

In the mood for love, Wong Kar Wai


Το χρώμα του ροδιού, Sergei Parajanov


Europa, Lars von Trier


Brazil, Terry Gilliam


Baran, Majid Majidi



The Full Monty, Peter Cattaneo



Boogie nights, Paul Thomas Anderson



Babette's Feast, Gabriel Axel

http://movies2.nytimes.com/gst/movies/trailer.html?v_id=3549

Οι ζωές των άλλων, Florian Henckel von Donnersmarck

Ζητείται...

Τριανταφυλλιά σαν αυτή



Πρόκειται για ποικιλία εξαιρετικά αρωματική, με οδήγησε στο σημείο η μυρωδιά της να σκεφτείτε. Προσπάθησα ανεπιτυχώς να τη βρω. Φαίνεται πως δεν υπάρχουν πια πολλές αρωματικές ποικιλίες. Αν πάντως ξέρει κάτι κανείς σχετικά με ποικιλίες αλλά και πού θα μπορούσα να βρω, πολύ θα ήθελα να μάθω. Θα ήθελα πολύ να φυτέψω μερικές.

Και το μπαλκονάκι βέβαια δεν θα με χάλαγε να το είχα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τα Πέντε

Δυο αγαπητοί μου blogger, η Lemon και ο Yannis H με έβαλαν στο παιχνίδι των πέντε σημείων. Να λοιπόν...

1. Πάντα τα πράγματα μου φαίνονται καλύτερα το πρωί. Όσο περνά η μέρα αλλάζω. Το βράδυ αναρωτιέμαι πού τη βρήκα τέτοια αισιοδοξία το πρωί. Είμαι σαν δύο άνθρωποι.

2. Στο σχολείο με τους συναδέλφους είμαι πολύ συγκρατημένη και τυπική, αλλά με τα παιδιά ανοιχτή, κάνω αστεία, γενικά με ελάχιστες νομίζω εξαιρέσεις, περνάμε καλά μαζί. Κλείνω την πόρτα της τάξης και μεταμορφώνομαι. Είμαι σαν δύο άνθρωποι.

3. Είμαι εξαιρετικά πρακτικός άνθρωπος, λογικός και τα λοιπά, ενδεχομένως συντηρητικός. Οι πράξεις μου όμως κάθε άλλο παρά με εξασφαλίζουν, συνήθως λειτουργώ παρορμητικά, σε στυλ θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό. Το κάνω, κι άλλες φορές βγαίνει σε καλό άλλες όχι. Πολλές φορές οδυνηρό αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω ακριβώς αντίθετα προς αυτό που μου υποδεικνύει η λογική μου. Είμαι σαν δύο άνθρωποι.

4. Με ελκύει η ζωή του νομάδα, θα ήθελα να έχω όσο γίνεται λιγότερα πράγματα να με δεσμεύουν, έτσι ώστε να μπορώ να φεύγω χωρίς πρόγραμμα, ακολουθώντας τις ιδέες και τις διαθέσεις της στιγμής. Αντ’αυτού έχω αυτοκίνητο, σπίτι, φυτά, γατιά και ανθρώπους που αγαπάω πολύ ( η σειρά είναι αντίστροφη της σημασίας - κυριολεκτικά - ή μήπως όχι;... δεν είμαι σίγουρη). Είμαι σαν δύο άνθρωποι.

5. Όταν ξεκίνησα να γράφω τη λίστα είχα σκοπό να είμαι αποκαλυπτική και σαφής. Τελειώνοντας με έχει εγκαταλείψει αυτή η διάθεση ή η ικανότητα. Είμαι σαν δύο άνθρωποι.

Ελπίζω μόνο, καθώς ξαναδιαβάζω όσα πολύ αυθόρμητα έγραψα, πως δεν είμαι 2 x 5 = 10. Και να μη φιγουράρουν καμμιά ώρα τα δέκα ορθάνοιχτα μπροστά μου.

Να προσκαλέσω μου είναι δύσκολο επειδή δεν είμαι πολύ δραστήρια στο χώρο και ειδικά το τελευταίο δίμηνο (αμάν πια αυτό το δύο) είμαι πνιγμένη στις υποχρεώσεις (την ελευθερία μου μέσα).
Έκανα μια προσπάθεια να βρω κάποιους από τους λίγους που ξέρω ή καλύτερα ας πω δεν ξέρω, για να συνεχίσω αυτό το ας πούμε παιχνίδι. Δεν μπόρεσα να σκεφτώ παρά μόνον έναν, αλλά ειλικρινά αν δεν έχει όρεξη να ανταποκριθεί κανένα πρόβλημα (ζητώ μάλιστα συγγνώμη για το θάρρος). Προσκαλώ λοιπόν:

Τον Ηλιογράφο

Παιδιά (Update)

Κάποιες σκέψεις που είπα να παραθέσω μετά από συζήτηση και την καλοπροαίρετη παραίνεση φίλου να γίνομαι λίγο πιο σαφής αν δεν θέλω να φαίνεται πως απλά γεμίζω τις σελίδες.

Οι φωτογραφίες αυτές τραβήχτηκαν σε διαφορετικές στιγμές και διαφορετικούς χώρους. Η επιλογή για την ταυτόχρονη παρουσίασή τους έγινε με βάση αφενός το κοινό τους θέμα αλλά και την απόπειρα αφήγησης μέσα από αυτές μιας ιδέας που γεννήθηκε με την συν-παράθεσή τους. Τι εννοεί ο ποιητής λοιπόν;

Η ανάγνωσή τους μπορεί να γίνει οριζοντίως και καθέτως. Όπως είπε και ο κολλητός μου, σαν ένα είδος σταυρόφωτου (κατά το σταυρόλεξο).

Η πρώτη είναι η απεικόνιση του ιδανικού για διαφημίσεις παιδιού. Γλυκύτατο ύφος, τεράστια μάτια (πού να βλέπατε και το χρώμα τους), τεράστιες βλεφαρίδες, μάγουλα φουσκωτά, θα μπορούσε να αποτελέσει και μοντέλο για κούκλα παιχνίδι, λαχταριστό απόκτημα. Είναι το κέντρο του κόσμου της και το νοιώθει. Ανταμείβει δε και με το παραπάνω αυτόν τον κόσμο που αναπνέει γι’αυτήν.

Στη δεύτερη απεικονίζονται δυο αγαπημένες ανιψιές. Κοντινές σε ηλικία, ταυτίζονται απόλυτα όταν συναντιούνται, αλλά το μόνο κοινό μεταξύ τους είναι ότι είναι οι βενιαμίν των οικογενειών τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Χαρακτήρες εντελώς διαφορετικοί, η μια είναι ένα έντονο σαρωτικό πλάσμα, μεγαλωμένο σε μια οικογένεια μεγάλων - οι δυο αδερφές της είναι στο πανεπιστήμιο να σκεφτείτε - απολαμβάνει τρεις μαμάδες που τη λαχταράνε και ένα μπαμπά χεσμένο από την ευτυχία του μέσα στο υπέροχο χαρέμι του. Ανοίγει το στόμα της και βγαίνουν λόγια χωρίς ηλικία, ένα απίστευτο μίγμα παιδικότητας και αφελούς σοφίας.
Η άλλη ανιψιά είναι αερικό. Ένα πλάσμα διάφανο στην κατασκευή και στο χαρακτήρα, δεν μιλάει σε κόσμο, χαμογελάει μόνο. Διαπίστωσα έκπληκτη μια μέρα που την άκουσα να κελαηδάει σαν γαλιάντρα στην αγκαλιά του παππού της, ο οποίος ξέρει όλα της τα μυστικά, πως εγώ δεν ήξερα τη φωνή της και ίσως να πίστευα πως είναι κάποιο βουβό ξωτικό. Παίζει δε απίθανο πιάνο. Στη συνύπαρξή τους οι δυο μικρές και στους αναπόφευκτους ανταγωνισμούς τους νικάει κατά κράτος η πρώτη, κι ας είναι και λίγο πιο μικρή. Δύσκολο να την πείσεις να βγει φωτογραφία, για το ξωτικό μιλώ – η άλλη ποζάρει ακούραστα –, ξαφνιάστηκα όταν είδα πως στη φωτογραφία που κατάφερα να τραβήξω είχε βγει επίσης διάφανη.

Στην τρίτη είναι η Ζ. Μαθήτριά μου κάποια χρονιά στο γυμνάσιο, είναι λίγο, πολύ λίγο μεγαλύτερη από τις ανιψιές. Η Ζ. είναι από τη Σιέρα Λεόνε, παιδί μεγάλης οικογένειας που χωρίστηκε για να τα βγάλει πέρα. Ήταν πάντα αποκομμένη από τους συμμαθητές της, αν και το ενενήντα τοις εκατό των μαθητών ήταν μετανάστες από διάφορες χώρες, και ίσως θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως περνούσαν παρόμοιες δυσκολίες. Η Ζ. χαμογελούσε σπάνια (δηλαδή υποθέτω πως χαμογελούσε γιατί δεν φέρνω στο μυαλό μου παρά ελάχιστες στιγμές που έσπαζε η σοβαρότητά της σε χαμόγελο, κι αυτό μόνο στις κατ’ ιδίαν μας συζητήσεις). Οι οποίες δεν ήταν πολλές και γίνονταν μετά από πολλές προσπάθειες από μέρους μου. Η Ζ. έφυγε στην Αμερική κάποια στιγμή, γεμάτη ελπίδα. Κρατώ πολύτιμο ενθύμιό της τη ζωγραφιά που μου χάρισε φεύγοντας, με μένα στην έδρα, χρωματισμένη με καφετί μπογιές και πολύχρωμα παιδιά γύρω μου.

Αυτά όσο αφορά το οριζοντίως.

Για το καθέτως μιλούν τα μάτια μόνα τους. Παιδιά που μεγαλώνουν σε ασφάλεια και η παιδικότητά τους χαρίζεται απλόχερα, αν και μεγαλώνοντας το χαμόγελο και το βλέμμα γίνονται πιο περίπλοκα ίσως, όσο περίπλοκοι γινόμαστε μεγαλώνοντας. Η Ζ. δεν την έχει. Στη φωτογραφία είναι δώδεκα χρονών.

Identical Visions

Κι άλλες ζωές άλλων

Η πρώτη βδομάδα της χρονιάς έκλεισε με αρκετά κινηματογραφικά ερεθίσματα. Δηλαδή, χμ, τρία (αν αυτά θεωρούνται αρκετά). Η συνέχεια – μετά την ταινία που αναφέρθηκα στο προηγούμενο ποστ - ήταν αρκετά καλή, αν και δεν είχε την ίδια ανάταση. Ήταν όμως καλή τροφή. Και θα ήθελα να μιλήσω γι’αυτήν.

Με αφορμή σχόλιο από τα Μεθυσμένα χρώματα τις προάλλες, έβαλα σε λόγια την αίσθηση της συνειδητοποίησης, την αίσθηση ότι αντιλαμβάνομαι βαθιά, όσο γίνεται για κάποιον που η ζωή του είναι άλλη και αλλού και είναι έξω απ’το χορό, κάποια σημαντικά γεγονότα ή καταστάσεις, μέσω της απόδοσής τους καλλιτεχνικά. Χθες η ταινία που είδα μου έφερε στο μυαλό την πρώτη φορά που ένοιωσα έτσι. Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι «Σεράγεβο σ’αγαπώ». Όπως είναι φανερό, έχει να κάνει με τη Βοσνία. Τη Βοσνία του σήμερα, κάποια χρόνια μετά τον πόλεμο, κι αφού στις ειδήσεις δεν ακούμε πια τίποτα γι’αυτήν. Ίσως γιατί έχουν λείψει οι θεαματικές εικόνες.

Πριν χρόνια λοιπόν, καλοκαίρι του ’96 (πώς πέρασαν Θέ μου, σαν το νερό) βρισκόμουν στο Εδιμβούργο, την περίοδο του θερινού του ετήσιου Φεστιβάλ. Είχα γνωρίσει μια Πολωνέζα η οποία διάλεξε μια παράσταση που επέμενε – ευτυχώς - να δούμε, με την υπόσχεση να μου κάνει το διερμηνέα. Στο καλό μας το διαδίκτυο βρήκα μετά από τόσα χρόνια στοιχεία για την
παράσταση (τι σου είναι…)

Ο αδελφός μου σπούδαζε στο Σεράγεβο, πρόλαβε να πάρει το πτυχίο του και να φύγει μόλις λίγες μέρες πριν ξεσπάσει το κακό και μου μιλούσε με πολλή ταραχή και συναισθηματική φόρτιση για την περίοδο που προηγήθηκε, αλλά και για την αγωνία του που άφηνε ανθρώπους πίσω που αγάπησε όσα χρόνια ήταν εκεί. Στην τηλεόραση οι εικόνες καταιγιστικές. Όσο όμως και να στεναχωριόμουν, αισθανόμουν αποστασιοποιημένη. Μέχρι την παράσταση. Ήταν τόσο άμεσα δοσμένα όλα, τόσο απλά και ταυτόχρονα ιδιοφυή σε σύλληψη που δεν μπορούσα παρά να νοιώσω την ιστορία στο πετσί μου.

Θα δώσω λίγα μόνο στοιχεία. Η παράσταση δόθηκε στην αυλή ενός παλιού, μαυρισμένου κτιρίου. Η σκηνή ένα παραλληλόγραμμο μακρύ, απλά σχηματισμένο με χαλίκια στο έδαφος, οι θεατές καθισμένοι κατάχαμα, σε δυό σειρές όλες όλες, γύρω γύρω, ακριβώς στα όρια της σκηνής. Λόγια λίγα. Μόνο εικόνα, ήχος, παιχνίδια με το φως και το σκοτάδι και… μυρωδιές. Καπνού, σαπίλας, αίματος. Φιγούρες του Χάρου και Δημίων να αλωνίζουν πάνω σε τεράστια ξυλοπόδαρα, κραδαίνοντας στυλιάρια, μαύρες σημαίες, δρεπάνια. Τα θύματα: ηθοποιοί στο ίδιο επίπεδο με το θεατή. Ήθελες να τρέξεις να τους πάρεις από κει.

Δεν χρειάστηκε καμιά διερμηνεία. Φεύγοντας έκλαιγα με λυγμούς, ντρεπόμουν φρικτά που μου συνέβαινε δημόσια αυτό, αν και πολλοί ήταν συγκλονισμένοι, ήθελα να κρυφτώ, προσπαθούσα να ελέγξω τον εαυτό μου απεγνωσμένα και δεν μπορούσα. Ακόμα το θυμάμαι και ντρέπομαι λίγο. Η φίλη μου περπατούσε πλάι μου με το κεφάλι σκυφτό. Δεν έλεγε τίποτα. Είχε καταλάβει. Όπως είχα καταλάβει κι εγώ. Τί σήμαινε όλο αυτό που είχε συμβεί κάποια χιλιόμετρα πιο βόρεια. Και χθες, είδα τη συνέχειά του. Και με απλό τρόπο κατάλαβα.

Η μεσαία ταινία ήταν Νορβηγική. «Ένας διαφορετικός άνθρωπος» ο τίτλος. Θα πείτε, τι έγινε εδώ, σαν πολύ έθνικ. Απλά έτυχε. Άλλη ιστορία κι αυτή. Η αποξένωση και η ρηχότητα σε μια χώρα που τα πιο πολλά προβλήματα είναι λυμένα.. Για να γεννηθούν άλλα. (πώς μου φάνηκε κάπως σαν πολυτέλεια αυτό το θέμα μετά τη χθεσινή ταινία και την ανάμνηση της παράστασης – άδικα ίσως, μα λίγο, μόνο λίγο – αλλά πάλι - σαν νά’χαν τελειωμό τα βάσανα και τα πάθια του κόσμου).

Και τα ερεθίσματα, οι προβληματισμοί, τόσο διαφορετικοί για τους δημιουργούς. Που αν έχουν κάτι να πουν, απλά το λένε. Και αν είσαι τυχερός να συναντήσεις το έργο τους, κάτι ανοίγεται μέσα σου. Και νοιώθεις. Και παίρνει μπροστά καρδιά κι εγκέφαλος. Έτσι. Για να μην ξεχνιόμαστε.

Πολύ μίλησα. Η Αρτάνις φταίει που μ’έσπρωξε. Εγώ καλά καθόμουν ως τώρα.

Η φωτογραφία, απ'το Βορρά, μόλις περσινή.

Το movieworld καλά τα λέει για τις ταινίες, για όποιον θά'θελε λεπτομέρειες.

Οι Ζωές των Άλλων

Είδα χθες μια ταινία εξαιρετική. Εξαιρετική.

Οι Ζωές των Άλλων. (Das Leben der Anderen)

Διαδραματίζεται στην Ανατολική Γερμανία, πέντε χρόνια περίπου πριν την πτώση του τείχους. Θέμα από τη μια η τραγική πολιτική πραγματικότητα και οι επίσης τραγικές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων της. Από την άλλη, χμ, η μεταμόρφωση ενός ανθρώπου όταν με παράδοξο τρόπο έρχεται σε επαφή με την καθημερινότητα ανθρώπων της τέχνης.

Καλή δεν είμαι στις περιγραφές και δεν έχει και νόημα, πρέπει να δει κανείς από μόνος του, όμως ήταν από τις ταινίες που σίγουρα θα μου μείνουν. Βγαίνοντας από το σινεμά ένοιωθα ευτυχής που υπήρχε εκεί για να τη δω, είχε συντελεστεί το εσωτερικό μου λουτρό, χαιρόμουν με την αμεσότητα της λιτότητας, την ομορφιά του πνεύματος που υπάρχει και που το συνάντησα. (και ήταν και το καλό ποδαρικό της χρονιάς)

Κάποιος θεατής, ένας από τους πολλούς που με το τέλος της ταινίας δεν μπορούσε να σηκωθεί και να φύγει αμέσως, ένας από τους πολλούς που μπήκε μέσα στην ιστορία και είχε τα μάτια κόκκινα, μονολόγησε πριν τελικά αγκαλιάσει το παλτό του και ανασηκωθεί. : «Αυτό είναι. Έχεις να πεις μια ιστορία, φίλε; Πες την.»

Οι φωτογραφίες από το Επταπύργιο, καλοκαίρι του 2006..