Wednesday, January 03, 2007

Οι Ζωές των Άλλων


Είδα χθες μια ταινία εξαιρετική. Εξαιρετική.
Οι Ζωές των Άλλων. (Das Leben der Anderen)

Διαδραματίζεται στην Ανατολική Γερμανία, πέντε χρόνια περίπου πριν την πτώση του τείχους. Θέμα από τη μια η τραγική πολιτική πραγματικότητα και οι επίσης τραγικές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων της. Από την άλλη, χμ, η μεταμόρφωση ενός ανθρώπου όταν με παράδοξο τρόπο έρχεται σε επαφή με την καθημερινότητα ανθρώπων της τέχνης.

Καλή δεν είμαι στις περιγραφές και δεν έχει και νόημα, πρέπει να δει κανείς από μόνος του, όμως ήταν από τις ταινίες που σίγουρα θα μου μείνουν. Βγαίνοντας από το σινεμά ένοιωθα ευτυχής που υπήρχε εκεί για να τη δω, είχε συντελεστεί το εσωτερικό μου λουτρό, χαιρόμουν με την αμεσότητα της λιτότητας, την ομορφιά του πνεύματος που υπάρχει και που το συνάντησα. (και ήταν και το καλό ποδαρικό της χρονιάς)

Κάποιος θεατής, ένας από τους πολλούς που με το τέλος της ταινίας δεν μπορούσε να σηκωθεί και να φύγει αμέσως, ένας από τους πολλούς που μπήκε μέσα στην ιστορία και είχε τα μάτια κόκκινα, μονολόγησε πριν τελικά αγκαλιάσει το παλτό του και ανασηκωθεί. : «Αυτό είναι. Έχεις να πεις μια ιστορία, φίλε; Πες την.»

Οι φωτογραφίες από το Επταπύργιο, καλοκαίρι του 2006..

6 comments:

mickey said...

Μου έχουν προτείνει και μένα την ταινία. Ίσως πάω να τη δω κάποια στιγμή.

Προς το παρόν, εύχομαι Καλή Χρονιά, με υγεία, ευτυχία και ό,τι επιθυμείς!

nyctolouloudo said...

αποφεύγω τις Γερμανικές ταινίες γιατί μέχρι τώρα δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά.
το πως λειτουργούσε το σύστημα της Α Γερμανίας το ένοιωσα και εγώ χωρίς να είμαι Γερμανίδα μόνο και μόνο από μία ερώτηση που έκανα...παραλίγο να με πάνε φυλακή!

McKat said...

Μίκυ, να πας. Αξίζει.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Καλή χρονιά και σε σένα, με όλα τα καλά!

Μεθυσμένα Χρώματα, δεν είμαι ειδήμων του κινηματογράφου, αλλά σε διαβεβαιώ, χωρίς να φοβάμαι μη σε πάρω στο λαιμό μου, ότι η ταινία είναι πάρα πολύ καλή και αξίζει με το παραπάνω να τη δει κανείς.
Ξέρεις, ένα από τα σημεία που σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν είναι ότι όλη αυτή η πολιτική κατάσταση, που μέσα από την συγκεκριμένη ταινία μου έγινε απολύτως σαφής και κατανοητή, σχεδόν βιωματική, είναι τόσο πρόσφατη που με σοκάρει. Έλεγα και ξανάλεγα, η Γερμανία μέχρι το '89. Διάολε δεν είναι τόσο παλιά.
Δεν είναι, δε, η πρώτη φορά που εγώ προσωπικά - άλλοι άνθρωποι μπορεί να είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένοι - καταλαβαίνω σε βάθος κάτι σημαντικό, από τη μετάδοσή του μέσω της τέχνης.

Αλλά πιάνω άλλο θέμα. Μα τί φλύαρη που είμαι στα σχόλια. Μόνο όταν είναι να γράψω κάτι στο μπλογκ δε λέει να βγει. Α, πα, πα....

Artanis said...

Είδες, το άτιμο, όταν πας να γράψεις ποστ σε πιάνει μούγκα και δεν ξέρεις πως, που και πότε...

Τέσπα, γράφεις τόσο ωραία όσο φωτογραφίζεις. Keep going, σου πάει!

Αν βρω χρόνο, θα πάω να την δω τν ταινία. Μέχρι τότε, σο βουτάω τις φωτό και τις βάζω στο desktop, as usual...

Artanis said...

...όταν γράφω στο laptop, μου τρώει γράμματα, το αχόρταγο...

McKat said...

Αρτάνις, είσαι ένα κι ένα για ενθάρρυνση. Ευχαριστώ πολύ καλή μου. Εργάζομαι πυρετωδώς προς την κατεύθυνση του ξεκλειδώματος της μούγκας.

Καλή αρχή στο σχολείο (υποθέτω). Σήμερα μου έπεσε κι εμένα πολύ βαρυ. Αχχχχ...