Η Θεραπεία

...
Τώρα όμως τα συναισθήματά του για κείνη τη νέα γυναίκα ήταν πιο ήπια - τον πλημμύριζε η συμπόνια, όχι μόνο γι’αυτήν αλλά και για όλους τους συνανθρώπους του, τα θύματα αυτής της παράξενης εξελικτικής διαστροφής που, ενώ σου χαρίζει τη συνειδητότητα, δεν σου δίνει τον απαραίτητο ψυχολογικό εξοπλισμό, για να αντιμετωπίσεις την οδύνη για το εφήμερο της ύπαρξης. Κι έτσι μέσα στα χρόνια, στους αιώνες, στις χιλιετίες κατασκευάζουμε ακούραστα πρόχειρες αρνήσεις της θνητότητάς μας. Θα πάψουμε ποτέ, θα πάψει κανένας από μας ν'αναζητάει μια ανώτερη δύναμη, με την οποία να μπορεί να συγχωνευτεί, ώστε να υπάρχει για πάντα, ή κάποιο θεόσταλτο εγχειρίδιο οδηγιών, ή ένα ίχνος ότι είμαστε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, ή την ιεροτελεστία και την τελετουργία;
…
...
Να οραματιστείς έναν παντογνώστη δημιουργό και να αφιερώσεις τη ζωή σου σε ατέλειωτη γονυκλισία, μοιάζει ματαιότητα. Και σπατάλη, επίσης: γιατί να πετάξεις τόση αγάπη σε μια φαντασίωση, όταν έτσι κι αλλιώς φαίνεται να υπάρχει τόσο μεγάλο έλλειμμα αγάπης στη γη; Καλύτερα να ασπαστείς τη λύση του Σπινόζα και του Αϊνστάιν: να κλίνεις λίγο το κεφάλι, ν'αγγίξεις το καπέλο σου σε αναγνώριση των κομψών νόμων και του μυστηρίου της φύσης και να συνεχίσεις το εγχείρημα του ζην.
...
... να ζήσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να είμαστε πρόθυμοι να επαναλαμβάνουμε την ίδια ζωή αενάως...

Τάδε έφη ο μελλοντικά αποχωρών ήρωας Τζούλιους, στη Θεραπεία του Σοπενάουερ, του Ίρβιν Γιάλομ .
Βάζει σε λέξεις μερικά από αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι αυτόν τον καιρό. Για αρχή... γιατί κάτι μου λέει πως η συνέχεια...