Πατιναζήν επικινδύνως

ή patina-vivere pericolosamente.
Θα βρεθεί η άκρη.
Μια πιθανή διαδρομή των λαθών είναι η διόρθωσή τους.

Number two
Περί δημιουργίας. Ένας από τους παράγοντες: το ευ;

Τα αγνοούμενα

Πώς δηλαδή με ποιο ασφαλέστερο μέσον
να έφευγες.
Mέσω μιας χειραψίας;
Διάβασε το φάκελό της να φρίξεις
πόσα χέρια χάσανε τη ζωή τους
στους παγετώνες της θαμμένα πόσα
στους καύσωνές της αποτεφρώθηκαν
και πόσα ακόμα τα αγνοούμενα
- τα 'χουνε πια ξεγράψει οι δικοί τους.

Σκέπτομαι
τόσες φορές φιλήθηκε με το Θεό
η ελπίδα όταν
ποιος εγκατέλειπε τον άλλον
δεν έγινε γνωστό
σε βαρυχειμωνιά δημόσια φιλήθηκε
ενώπιον ανθρωπότητος
διάτρητης από πίστη καταρρακτώδη

αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Kανείς. Eκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία.

Δια χειρός και πολυτίμου νου Κικής Δημουλά.
Δεν ξέρω γιατί ή πώς (ή μάλλον ξέρω μερικώς) αλλά κάθε φορά ξεκινώ για κάτι εύθυμο, όμως καταλήγω σε τεθλασμένες γραμμές με κατωφερή πορεία.

Χιονίζει

Είδα απ'το παράθυρο το μαύρο σκυλί της γειτονιάς να τρέχει κατευτυχισμένο μές στα χιόνια. Κατέβηκα να ρίξω φαγητό σε ό,τι περπατάει και πετάει και κατέληξα να τον κυνηγάω και τούμπαλιν.
Αγνόησε εντελώς το φαγητό.
Ήθελε παρέα ο κύριος.
Σωστός.

Our Bog is Dood

Our Bog is Dood
Our Bog is dood, our Bog is dood,
They lisped in accents mild,
But when I asked them to explain
They grew a little wild.
How do you know your Bog is dood
My darling little child?
We know because we wish it so
That is enough, they cried,
And straight within each infant eye
Stood up the flame of pride,
And if you do not think it so
You shall be crucified.
Then tell me, darling little ones,
What's dood, suppose Bog is?
Just what we think, the answer came,
Just what we think it is.
They bowed their heads. Our Bog is ours
And we are wholly his.
But when they raised them up again
They had forgotten me
Each one upon each other glared
In pride and misery
For what was dood, and what their Bog
They never could agree.
Oh sweet it was to leave them then,
And sweeter not to see,
And sweetest of all to walk alone
Beside the encroaching sea,
The sea that soon should drown them all,
That never yet drowned me.

Το έγραψε η Stevie Smith, (1902-1971), γύρω στο '50. Ουδεμία σχεδόν διαφορά στα ερωτήματα.

Είναι βαρετό.

Δεν αφιερώνω πια χρόνο σε πράγματα που δε μπορώ με τη σιγουριά του τωρινού μου μυαλού ν'απαντήσω.

Η Θεραπεία

...
Τώρα όμως τα συναισθήματά του για κείνη τη νέα γυναίκα ήταν πιο ήπια - τον πλημμύριζε η συμπόνια, όχι μόνο γι’αυτήν αλλά και για όλους τους συνανθρώπους του, τα θύματα αυτής της παράξενης εξελικτικής διαστροφής που, ενώ σου χαρίζει τη συνειδητότητα, δεν σου δίνει τον απαραίτητο ψυχολογικό εξοπλισμό, για να αντιμετωπίσεις την οδύνη για το εφήμερο της ύπαρξης. Κι έτσι μέσα στα χρόνια, στους αιώνες, στις χιλιετίες κατασκευάζουμε ακούραστα πρόχειρες αρνήσεις της θνητότητάς μας. Θα πάψουμε ποτέ, θα πάψει κανένας από μας ν'αναζητάει μια ανώτερη δύναμη, με την οποία να μπορεί να συγχωνευτεί, ώστε να υπάρχει για πάντα, ή κάποιο θεόσταλτο εγχειρίδιο οδηγιών, ή ένα ίχνος ότι είμαστε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, ή την ιεροτελεστία και την τελετουργία;
…
...
Να οραματιστείς έναν παντογνώστη δημιουργό και να αφιερώσεις τη ζωή σου σε ατέλειωτη γονυκλισία, μοιάζει ματαιότητα. Και σπατάλη, επίσης: γιατί να πετάξεις τόση αγάπη σε μια φαντασίωση, όταν έτσι κι αλλιώς φαίνεται να υπάρχει τόσο μεγάλο έλλειμμα αγάπης στη γη; Καλύτερα να ασπαστείς τη λύση του Σπινόζα και του Αϊνστάιν: να κλίνεις λίγο το κεφάλι, ν'αγγίξεις το καπέλο σου σε αναγνώριση των κομψών νόμων και του μυστηρίου της φύσης και να συνεχίσεις το εγχείρημα του ζην.
...
... να ζήσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να είμαστε πρόθυμοι να επαναλαμβάνουμε την ίδια ζωή αενάως...

Τάδε έφη ο μελλοντικά αποχωρών ήρωας Τζούλιους, στη Θεραπεία του Σοπενάουερ, του Ίρβιν Γιάλομ .
Βάζει σε λέξεις μερικά από αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι αυτόν τον καιρό. Για αρχή... γιατί κάτι μου λέει πως η συνέχεια...

Butterflying

Butterflying