Νοσταλγίας συνέχεια...

Το στοιχειωμένο σπίτι
Ο τρομερός του φύλακαςΟι ψαράδες στις πλάβες
... και οι άλλες εποχές

Ξημέρωμα

Πάνω από τη Λίμνη, στην Καστοριά.
Χειμώνας, κοντά Χριστούγεννα του 2002.
Από το παλιό μπαλκόνι της θείας μου, μασουλώντας πρωί πρωί βραχάκια και χαζεύοντας τις διαδρομές του αχνού που ανέβαινε απ'το ζεστό φλιτζάνι στον παγωμένο αέρα. Άντε... σήμερα και μια βδομάδα ακόμα και θα μασουλάω πάλι βραχάκια.

Φλόξ, Flame, Flamme...

Χειμώνος τε...

...και Θέρους

Το περασμένο Σαββατοκύριακο το πέρασα μπροστά σε μια εστία, όπου για πρώτη φορά κατάλαβα πως υπάρχει κάποιο είδος αρχιτεκτονικής για να δημιουργηθεί μια ωραία φωτιά, με φλόγες σχεδόν αυτόνομες και "ομιλητικές". Ο "φλογοπλάστης", ο αρχιτέκτονας της φωτιάς που απολαύσαμε, ήξερε πολύ καλά τί κάνει. Πολύ ευχαριστήθηκα τα όσα είδα και εύχομαι να έμαθα κάτι κιόλας.

Σήμερα, βάζοντας την πρώτη φωτογραφία, θυμήθηκα και μια άλλη φλόγα, καλοκαιρινών καιρών αυτή. Το φυτό με το όμοιο όνομα - "Φλόγα"-, που χαίρομαι μέσα από το παράθυρό μου, εκεί κοντά στο τζάκι.

Ladies and Gentlemen

Πυρ ... actually.

25 Νοεμβρίου 1986

Κάπου στην Αχαΐα

Not Waving But Drowning

Nobody heard him, the dead man,
But still he lay moaning:
I was much further out than you thought
And not waving but drowning.

Poor chap, he always loved larking
And now he's dead
It must have been too cold for him his heart gave way,
They said.

Oh, no no no, it was too cold always
(Still the dead one lay moaning)
I was much too far out all my life
And not waving but drowning.


Stevie Smith

Το ρόδι, το απόγευμα, τα κύματα και οι πιτσιλιές τους.

Παρασκευή απόγευμα.
Ήρεμο απόγευμα, ή μάλλον απόγευμα ανακουφιστικό, όχι για την εβδομάδα που πέρασε αλλά για τις δυο μέρες αναχαίτισης της καθημερινής ταχύτητας που έρχονται. Και πάλι όταν λέω ταχύτητα δεν αναφέρομαι στη δουλειά που, έχοντας γίνει κάτι σαν δεύτερη φύση (όσο κι αν είναι ανεπιθύμητη), περνάει σχεδόν απαρατήρητη, αλλά γιατί αν θέλω μπορώ να μην ακούω και να μη βλέπω τίποτα και κανέναν σε μια προσπάθεια ανασύνταξης δυνάμεων πάσης φύσεως.

Έκανα το λάθος να ακούω ειδήσεις καθημερινά την περασμένη εβδομάδα.

Αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Όμως συνέβη και κάτι άλλο που, χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα ακριβώς το πώς σε όλη του την έκταση, μου έχει αφήσει μια γεύση ουσίας και αισιοδοξίας.

Πολύ αγαπημένος φίλος από τα παλιά αντιμετώπισε πρόβλημα υγείας σοβαρό, που ευτυχώς ξεπερνά και όταν τον είδα χθες πλημμύρισε την ψυχή μου με γλύκα, ηρεμία και θαυμασμό για τον τρόπο που το βιώνει, το αντιμετωπίζει και που ετοιμάζεται να χτίσει πάνω σε αυτό. Σαν να έρχεται σεισμός και εσύ να λες: «Α, ωραία, γλιτώσαμε τα έξοδα κατεδάφισης. Έχω στο νου μου τα σχέδια ενός καινούριου σπιτιού θαύμα!»

Έφτιαξα πέρσι λικέρ ρόδι με καλή κρητική ρακή. Μετά από ένα χρόνο σχεδόν είναι στο καλύτερό του στάδιο. Και είναι ώρα να πιώ και το τελευταίο. Άλλωστε έχω ήδη βάλει την καινούρια σοδιά να ζυμώνεται στη ζάχαρη και το παλιό θέλω να πάρει το δρόμο του.

Θέλω να κυλήσω μέσα σ’αυτό το ήρεμο απόγευμα, το απόγευμα κυματοθραύστη, να πιω στην υγειά και τη δύναμη όλων, να σκεφτώ ή μόνο απλά να νοιώσω.

Nonsense

THE OWL AND THE PUSSYCAT

The Owl and the Pussycat went to sea

In a beautiful pea green boat,

They took some honey, and plenty of money,

Wrapped up in a five pound note.

The Owl looked up to the stars above,

And sang to a small guitar,

'O lovely Pussy! O Pussy my love,

What a beautiful Pussy you are,

You are,

You are!

What a beautiful Pussy you are!'

Pussy said to the Owl, 'You elegant fowl!

How charmingly sweet you sing!

O let us be married! too long we have tarried:

But what shall we do for a ring?'

They sailed away, for a year and a day,

To the land where the Bong-tree grows

And there in a wood a Piggy-wig stood

With a ring at the end of his nose,

His nose,

His nose,

With a ring at the end of his nose.

'Dear pig, are you willing to sell for one shilling

Your ring?' Said the Piggy, 'I will.

'So they took it away, and were married next day

By the Turkey who lives on the hill.

They dined on mince, and slices of quince,

Which they ate with a runcible spoon;

And hand in hand, on the edge of the sand,

They danced by the light of the moon,

The moon,

The moon,

They danced by the light of the moon.

Edward Lear

Reflections

Σκόρπιες σκέψεις

Κατά πάσα πιθανότητα φαίνονται ασύνδετες.

Έχουν όμως αυτήν ακριβώς τη συνοχή που έχουν σκόρπιες σκέψεις

Που ακολουθώντας η μια την άλλη κάπου σε βγάζουν.

Και ύστερα αναρωτιέσαι πώς.

Οι παρέες, οι ωραίες.

Να με παίρνανε

τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα
να με παν σε ένα έρημο νησί...

Γαλάζιος ουρανός σήμερα, ωραία δροσερή λιακάδα, έχω πολλά πολλά κέφια και διάθεση για περιηγήσεις. Πριν πάρω το δισάκι μου στον ώμο (δηλ, τη φωτογραφική μηχανή και τα κλειδιά του αυτοκινήτου) ανοίγω τον υπολογιστή και ψαχουλεύω φωτογραφίες. Πέφτω πάνω σ'αυτήν εδώ και μου έρχεται αυθορμήτως ο παραπάνω στίχος στο μυαλό, τον μουρμουρίζω κεφάτα και ύστερα θυμάμαι τη συνέχεια και ξενερώνω...

Να γλυτώσω από τις ζήλιες σου
κι απ' όλα σου τα πείσματα
κι απ' τις πίκρες που μού΄δωσες εσύ...

το υπόλοιπο δεν το θυμάμαι καθόλου, ίσως να μην το πρόσεξα ποτέ και απλά να κόλλησε στο μυαλό μου το ευκολομνημόνευτο ρεφρέν. Ψάχνω στο νετ και καταρρακώνομαι.

Μα δεν θα χωρίσουμε ποτέ
και θα πεθάνουμε ερασταί
κι ας με κουράζει ο έρωτάς σου
κι ας πικραίνομαι κοντά σου

Μα τι λέτε κυρία μου; Γιατί; Και μετά μου έρχεται και ο άλλος στίχος της πείνας

...λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω

και μετά το αγριολούλουδο του Καζαντζίδη και... έλεος...

και κάνω κλικ στο μυαλό μου, σκέφτομαι και τις φωτογραφίες των δύο προηγούμενων post, και αρχίζω να αγχώνομαι με τα γούστα και τις νοοτροπίες, με την κλάψα και την αδράνεια, και απελπίζομαι, και θέλω να φύγω από δω να βρω τόπο άλλο...

Χαστουκίζω τον εσωτερικό μου dj που άντε να μην πω τι κάνει πρωϊνιάτικα, αναθεματίζω το stream of consciousness και κλείνω τις βάνες που σίγουρα κάπου χάνουν, και την κάνω προς τα σύννεφα, τους άνεμους, τα κύματα, να βγάλω φωτογραφίες με σωστούς συνειρμούς.

Χωρίς λόγια

"...άλλοι παράδεισο το λεν

κι άλλοι το λεν πατρίδα ..."

....

ώστε σήμερα ψηφίζοντας λέμε τη λέξη μας για το μέλλον, ε;

Συμπληρώνω με τις παρακάτω φωτογραφίες μετά το σχόλιο του πολύ αγαπητού μου Χαρτοπόντικα:

Το υπονούμενο

και το απατηλό όμμα του φωτογράφου

Οκτώβρης

Ορεινή Αρκαδία

λαβ, λαβ, λαβ,

παμ, παμ, παμ, παμ, παμ,

λαβ ιζ ολ γιου νηντ...

Νομίζω πως

αυτό είναι το χρώμα του σιχτίρ

και το σχήμα κατά πάσα πιθανότητα

Cry me a river

..... = nothing left to lose

Γνωστή η λέξη που λείπει.

Οι φωτογραφίες από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής. Ένας βυζαντινός πύργος του 14ου αιώνα ξεχωρίζει. Μικρά σπίτια πέτρινα και σοκάκια φτιάχνουν το υπόλοιπο χωριό. Γραφικό και όμορφο. Μακεδονίτικο.

Ταλαντούχοι και ξακουστοί οι αγιογράφοι που έβγαλε. Στον Άθω, που δεν μου επιτρέπεται να πάω κι έτσι ό,τι πω είναι γιατί το άκουσα, έχουν ζωγραφίσει υπέροχα πολλά πολλά μοναστήρια. Ευτυχώς έχουν ζωγραφίσει κι αλλού, στις Σποράδες αλλά και σε ένα παρεκκλήσι κάπου σχετικά κοντά στο χωριό. Αυτό το είδα.

Ο πύργος ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί είναι άλλης εποχής, αλλά κυρίως γιατί σε ένα τόσο χαρωπό, χρωματιστό, περιποιημένο (φανερό πως έχει αγαπηθεί και αγαπιέται) τόπο, είναι το αρνητικό του. Εννοώ το negative (όπως σε ένα φιλμ) όχι αρνητικό στοιχείο. Άλλωστε η ισορροπία προκύπτει από τη συνεργασία και των δυο. Another time, another life.

Τα χελιδόνια την εύρισκαν πολύ να πετάνε γύρω από τον πύργο. Νομίζω σχεδόν χλευαστικά.

Και να τι έβλεπαν από ψηλά.

Μικρά Νυχτερινά

Καστοριά
Μάνη
Σαλονίκα