Weeping Window

Όταν φοβήθηκε

έφτιαξε τις λέξεις.

Από τότε

αγαπάει πάντοτε διαμέσου.

(Παντελής Μπουκάλας)

Υ. Γ.: Η βροχή στο παράθυρο του λεωφορείου δημιούργησε ένα αναπάντεχο φίλτρο. Μου έδωσε μια νομίζω ωραία φωτογραφία αλλά και κάτι άλλο ακόμα. Συνήθως στο ταξίδι οι άγνωστοι μεταξύ τους επιβάτες παράδοξα 'κλείνονται' στον έξω κόσμο της διαδρομής που κυλάει έξω από τα παράθυρα του λεωφορείου. Η βροχή εκείνο το πρωί, εμποδίζοντας την απρόσκοπτη ρέμβη που προκαλεί η έξω θέα, μας 'άνοιξε' τον μέσα κόσμο. Το ήσυχο λεωφορείο μετατράπηκε σε χώρο συνάντησης και γέμισε κουβέντες. Ήταν ωραίο ταξίδι.

Τα Χρώματα του κρύου

... στο Νότο...

Η εποχή αυτή είναι η αγαπημένη μου (αυτή και η φευ σύντομη άνοιξη), με το κρύο που δεν είναι και κρύο, και τον ήλιο σε σωστές δόσεις.

Επίσης, νομίζω πως ξέρω σιγά σιγά ότι σε ένα τέτοιου τύπου χώρο θα καταλήξω να κατοικήσω κάποτε.

Επίσης μ'αυτά και μ'αυτά, πέρα από το σαρκίο μου γύρισε και ένα μέρος της ψυχής μου στη γ...χώρα. (αυτό δε σημαίνει ολική επάνοδο)

Επίσης θα ήθελα του χρόνου το καλοκαίρι που θα έχω διαβάσματα να βρω ένα τέτοιο σπίτι να μείνω.

Επίσης, γεμίσαμε γατιά στην αυλή. Καταπληκτικά και πανέμορφα, τα οποία άρχισαν να πετάνε διάφοροι στην αυλή, μόλις γέννησε η γάτα μας και τα δικά της άρχισαν να εμφανίζονται σε κοινή θέα, όπως γίνεται συνήθως. Αλλά η δύστυχη δε μπορεί να τα μεγαλώσει όλα... Γίνεται ένας μικρός πανικός, εμάς μας αρέσουν πολύ αλλά όταν μεγαλώνουν χτυπιούνται ανελέητα μεταξύ τους, ακόμα κι αν είναι αδέρφια, και χάνονται σιγά σιγά. Σε ένα άλλο σπίτι θα ήταν μάλλον καλύτερα. Αν ενδιαφέρεται κανείς... είναι ευκαιρία :)