Για την καινούρια χρονιά

Θέλω :

Μπρίο, αυτοπεποίθηση κι έξω καρδιά.

Υγεία, δύναμη και αντοχή.

Τρυφερότητα από και προς πάσα κατεύθυνση
.

Τύχη και φροντίδα στις αδύναμες στιγμές.

Ταξίδια στον εντός και εκτός μου κόσμο.

Και καθαρούς ορίζοντες.


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Υγεία, αγάπη. Και καλοσύνη. Να δίνουμε, να παίρνουμε...

(Πειράζει επίσης να τα γειώσω τώρα όλα και να ζητήσω και πολλά λεφτά;)

Ο Άγιος

Ο Άγιος

Είναι νέος, γέρος, παιδί.
Του κόσμου τούτου ή αλλουνού.
Τον ζωγράφισαν έτσι που να φαίνεται πως πάντα βλέπει και ακούει.
Καμμιά φορά μιλάει κιόλας... λένε.

Οι φωτογραφίες είναι από το ξωκλήσι των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης, ενός από τα εννέα ξωκλήσια-δορυφόρους που τριγυρίζουν τη Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στη Χαλκιδική.

Το εκκλησάκι βρίσκεται πάνω σ’ ένα λόφο, δεν το πιάνει το μάτι σου, τουλάχιστον το δικό μου το απαίδευτο το πήρε για παλιά αποθηκούλα αγροτική. Μέσα όμως είναι καλυμμένο με εξαιρετικές τοιχογραφίες των οποίων η ιδιαιτερότητα είναι πως οι άγιοι είναι ζωγραφισμένοι σαν μια ομάδα που καλύπτει τους τοίχους απ’ άκρη σ’ άκρη. Ένας χορός αγίων. Ανδρών στον ένα τοίχο, γυναικών στον αντικρινό.

Απ’ όλους πιο πολύ μου τράβηξε την προσοχή ο άγιος με τη φουστανέλα. Αυτός που εικονίζεται στη δεύτερη φωτογραφία. Μου φάνηκε ιδιαίτερα θελκτικός, αρρενωπός, προσιτός και για κάποιον ανεξήγητο λόγο τον έχω φανταστεί χορευταρά. Μπορεί να φταίει η φουστανέλα, μπορεί να φταίει που κάποτε ήμουν ερωτευμένη μ’ έναν που έμοιαζε με τον Καραϊσκάκη, τι να πω ….δεν γνωρίζω. Πάντως κατά κάποιον τρόπο του απηύθυνα το λόγο όταν στάθηκα μπροστά του.

Δεν θέλω καθόλου να φανώ ασεβής. Δεν είμαι γενικά, νομίζω, ανεξάρτητα από τη δύσπιστη στάση που κρατώ απέναντι στη θρησκεία. Δεν εκφράζω απόλυτες θέσεις για κάτι που δεν εξηγώ λογικά. Αναφέρομαι στις μεταφυσικές διαστάσεις, γιατί για τις φυσικές και ιστορικές έχω σαφείς απόψεις, που όμως δεν είναι του παρόντος. Του παρόντος είναι πως συνάντησα έναν άγιο που μου προκάλεσε πολύ ανθρώπινες αντιδράσεις και αυτές θέλω να υπογραμμίσω. Τις διαστάσεις αγίων ανθρώπων που κοιτούν, ακούν και ενίοτε μιλάνε κιόλας.

awakenings

I am a dreamer but when I wake,
You can't break my spirit - it's my dreams you take.

Μικρές τετριμμένες ιστορίες

Αγκαλιά, ζέστη, ύπνος με όνειρα
ή χωρίς.

Ποιός έχει ποιόν στην αγκαλιά του;

Περί καλικάντζαρων και άλλων δαιμονίων

Τα μεσάνυχτα βγήκαν οι καλικάντζαροι.

Είναι ο πιο αγαπημένος μου μύθος σχετικά με την περίοδο των Χριστουγέννων, πιθανότατα γιατί ως μικρά και εύπιστη παιδίσκη μπέρδευα, φυσικά, πολύ τους μύθους με την πραγματικότητα και ήμουν βέβαιη (ακόμα είμαι τρόπον τινά) πως καλικάντζαρους έχω δει.

Στο χωριό που δούλευε η μητέρα μου ζούσαμε σε ένα σπίτι παλιό, όλο κρυψώνες, μια σκέτη φρίκη δηλαδή αν τυχόν και διψούσες ή ήθελες να πας στην τουαλέτα το βράδυ. Παραμονή Χριστούγεννα ξύπνησα την καημένη την ξαδέρφη μου, γιατί κάτι άκουγα και ήθελα να δω, γύρω στα δώδεκα εκείνη, γύρω στα τρία εγώ. Βγήκαμε στο διάδρομο και, ναι, ήταν εκεί. Τους είδαμε ολοκάθαρα να στέκονται πίσω από τη τζαμένια πόρτα της εισόδου, κοντούς και παραμορφωμένους, με σκούφους στο κεφάλι και σκοτεινά, παραφουσκωμένα κουρέλια στο σώμα. Ούρλιαζαν έξω από την πόρτα και χτυπούσαν κάτι που σου τρύπαγε τα αυτιά. Τα δικά μας ουρλιαχτά, ευτυχώς, τους έτρεψαν σε άτακτο φυγή.

Κατοπινές εξηγήσεις, πως δήθεν ήταν παιδιά που βγήκαν νυχτιάτικα να πουν τα κάλαντα, απορρίφθηκαν ως ανεπαρκείς.

Χρόνια αργότερα, ο μαθητής μου ο Χρήστος, ετών επτά, μου θύμισε πολύ τον εαυτό μου όταν, αφού με έβαλε να του ορκιστώ πως θα του πω την αλήθεια, γιατί αν δεν του την πω εγώ που είμαι δασκάλα του ποιος θα του την πει, και, σας παρακαλώ κυρία, με ρώτησε, υπάρχει άγιος Βασίλης; κι εγώ τα μάσησα βέβαια, τι να του πω που να μην γυρίσει τον ουρανό του ανάποδα, και με διάφορες γαρνιτούρες του εξήγησα, πως μάλλον δεν υπάρχει, κι εκείνος:
«Μα τι λέτε κυρία. Αφού εγώ πέρσι άκουσα τα κουδουνάκια του.»
Ναι, έτσι ακριβώς,. Εντάξει λοιπόν. Κι εγώ, ναι, καλικάντζαρους έχω δει.

Και για του λόγου μου το αληθές, σας παραθέτω μια φωτογραφία καλικάντζαρου, ενός δεινού κλέφτη κουραμπιέδων, τραβηγμένη στον Ψηλορείτη, παραμονές Χριστουγέννων, δυό χρόνια πριν, ακριβώς.

Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και γλυκά

Νοσταλγίας συνέχεια...

Το στοιχειωμένο σπίτι
Ο τρομερός του φύλακαςΟι ψαράδες στις πλάβες
... και οι άλλες εποχές

Ξημέρωμα

Πάνω από τη Λίμνη, στην Καστοριά.
Χειμώνας, κοντά Χριστούγεννα του 2002.
Από το παλιό μπαλκόνι της θείας μου, μασουλώντας πρωί πρωί βραχάκια και χαζεύοντας τις διαδρομές του αχνού που ανέβαινε απ'το ζεστό φλιτζάνι στον παγωμένο αέρα. Άντε... σήμερα και μια βδομάδα ακόμα και θα μασουλάω πάλι βραχάκια.

Φλόξ, Flame, Flamme...

Χειμώνος τε...

...και Θέρους

Το περασμένο Σαββατοκύριακο το πέρασα μπροστά σε μια εστία, όπου για πρώτη φορά κατάλαβα πως υπάρχει κάποιο είδος αρχιτεκτονικής για να δημιουργηθεί μια ωραία φωτιά, με φλόγες σχεδόν αυτόνομες και "ομιλητικές". Ο "φλογοπλάστης", ο αρχιτέκτονας της φωτιάς που απολαύσαμε, ήξερε πολύ καλά τί κάνει. Πολύ ευχαριστήθηκα τα όσα είδα και εύχομαι να έμαθα κάτι κιόλας.

Σήμερα, βάζοντας την πρώτη φωτογραφία, θυμήθηκα και μια άλλη φλόγα, καλοκαιρινών καιρών αυτή. Το φυτό με το όμοιο όνομα - "Φλόγα"-, που χαίρομαι μέσα από το παράθυρό μου, εκεί κοντά στο τζάκι.

Ladies and Gentlemen