Πυρ ... actually.

25 Νοεμβρίου 1986

Κάπου στην Αχαΐα

Not Waving But Drowning

Nobody heard him, the dead man,
But still he lay moaning:
I was much further out than you thought
And not waving but drowning.

Poor chap, he always loved larking
And now he's dead
It must have been too cold for him his heart gave way,
They said.

Oh, no no no, it was too cold always
(Still the dead one lay moaning)
I was much too far out all my life
And not waving but drowning.


Stevie Smith

Το ρόδι, το απόγευμα, τα κύματα και οι πιτσιλιές τους.

Παρασκευή απόγευμα.
Ήρεμο απόγευμα, ή μάλλον απόγευμα ανακουφιστικό, όχι για την εβδομάδα που πέρασε αλλά για τις δυο μέρες αναχαίτισης της καθημερινής ταχύτητας που έρχονται. Και πάλι όταν λέω ταχύτητα δεν αναφέρομαι στη δουλειά που, έχοντας γίνει κάτι σαν δεύτερη φύση (όσο κι αν είναι ανεπιθύμητη), περνάει σχεδόν απαρατήρητη, αλλά γιατί αν θέλω μπορώ να μην ακούω και να μη βλέπω τίποτα και κανέναν σε μια προσπάθεια ανασύνταξης δυνάμεων πάσης φύσεως.

Έκανα το λάθος να ακούω ειδήσεις καθημερινά την περασμένη εβδομάδα.

Αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Όμως συνέβη και κάτι άλλο που, χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα ακριβώς το πώς σε όλη του την έκταση, μου έχει αφήσει μια γεύση ουσίας και αισιοδοξίας.

Πολύ αγαπημένος φίλος από τα παλιά αντιμετώπισε πρόβλημα υγείας σοβαρό, που ευτυχώς ξεπερνά και όταν τον είδα χθες πλημμύρισε την ψυχή μου με γλύκα, ηρεμία και θαυμασμό για τον τρόπο που το βιώνει, το αντιμετωπίζει και που ετοιμάζεται να χτίσει πάνω σε αυτό. Σαν να έρχεται σεισμός και εσύ να λες: «Α, ωραία, γλιτώσαμε τα έξοδα κατεδάφισης. Έχω στο νου μου τα σχέδια ενός καινούριου σπιτιού θαύμα!»

Έφτιαξα πέρσι λικέρ ρόδι με καλή κρητική ρακή. Μετά από ένα χρόνο σχεδόν είναι στο καλύτερό του στάδιο. Και είναι ώρα να πιώ και το τελευταίο. Άλλωστε έχω ήδη βάλει την καινούρια σοδιά να ζυμώνεται στη ζάχαρη και το παλιό θέλω να πάρει το δρόμο του.

Θέλω να κυλήσω μέσα σ’αυτό το ήρεμο απόγευμα, το απόγευμα κυματοθραύστη, να πιω στην υγειά και τη δύναμη όλων, να σκεφτώ ή μόνο απλά να νοιώσω.