Tuesday, October 31, 2006

Nonsense


THE OWL AND THE PUSSYCAT
The Owl and the Pussycat went to sea
In a beautiful pea green boat,
They took some honey, and plenty of money,
Wrapped up in a five pound note.
The Owl looked up to the stars above,
And sang to a small guitar,
'O lovely Pussy! O Pussy my love,
What a beautiful Pussy you are,
You are,
You are!
What a beautiful Pussy you are!'
Pussy said to the Owl, 'You elegant fowl!
How charmingly sweet you sing!
O let us be married! too long we have tarried:
But what shall we do for a ring?'
They sailed away, for a year and a day,
To the land where the Bong-tree grows
And there in a wood a Piggy-wig stood
With a ring at the end of his nose,
His nose,
His nose,
With a ring at the end of his nose.
'Dear pig, are you willing to sell for one shilling
Your ring?' Said the Piggy, 'I will.
'So they took it away, and were married next day
By the Turkey who lives on the hill.
They dined on mince, and slices of quince,
Which they ate with a runcible spoon;
And hand in hand, on the edge of the sand,
They danced by the light of the moon,
The moon,
The moon,
They danced by the light of the moon.
Edward Lear

Saturday, October 28, 2006

Σκόρπιες σκέψεις




Κατά πάσα πιθανότητα φαίνονται ασύνδετες.

Έχουν όμως αυτήν ακριβώς τη συνοχή που έχουν σκόρπιες σκέψεις

Που ακολουθώντας η μια την άλλη κάπου σε βγάζουν.

Και ύστερα αναρωτιέσαι πώς.

Sunday, October 22, 2006

Να με παίρνανε


τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα
να με παν σε ένα έρημο νησί...

Γαλάζιος ουρανός σήμερα, ωραία δροσερή λιακάδα, έχω πολλά πολλά κέφια και διάθεση για περιηγήσεις. Πριν πάρω το δισάκι μου στον ώμο (δηλ, τη φωτογραφική μηχανή και τα κλειδιά του αυτοκινήτου) ανοίγω τον υπολογιστή και ψαχουλεύω φωτογραφίες. Πέφτω πάνω σ'αυτήν εδώ και μου έρχεται αυθορμήτως ο παραπάνω στίχος στο μυαλό, τον μουρμουρίζω κεφάτα και ύστερα θυμάμαι τη συνέχεια και ξενερώνω...

Να γλυτώσω από τις ζήλιες σου
κι απ' όλα σου τα πείσματα
κι απ' τις πίκρες που μού΄δωσες εσύ...

το υπόλοιπο δεν το θυμάμαι καθόλου, ίσως να μην το πρόσεξα ποτέ και απλά να κόλλησε στο μυαλό μου το ευκολομνημόνευτο ρεφρέν. Ψάχνω στο νετ και καταρρακώνομαι.

Μα δεν θα χωρίσουμε ποτέ
και θα πεθάνουμε ερασταί
κι ας με κουράζει ο έρωτάς σου
κι ας πικραίνομαι κοντά σου

Μα τι λέτε κυρία μου; Γιατί; Και μετά μου έρχεται και ο άλλος στίχος της πείνας

...λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω

και μετά το αγριολούλουδο του Καζαντζίδη και... έλεος...

και κάνω κλικ στο μυαλό μου, σκέφτομαι και τις φωτογραφίες των δύο προηγούμενων post, και αρχίζω να αγχώνομαι με τα γούστα και τις νοοτροπίες, με την κλάψα και την αδράνεια, και απελπίζομαι, και θέλω να φύγω από δω να βρω τόπο άλλο...

Χαστουκίζω τον εσωτερικό μου dj που άντε να μην πω τι κάνει πρωϊνιάτικα, αναθεματίζω το stream of consciousness και κλείνω τις βάνες που σίγουρα κάπου χάνουν, και την κάνω προς τα σύννεφα, τους άνεμους, τα κύματα, να βγάλω φωτογραφίες με σωστούς συνειρμούς.

Sunday, October 15, 2006

"...άλλοι παράδεισο το λεν



κι άλλοι το λεν πατρίδα ..."


....

ώστε σήμερα ψηφίζοντας λέμε τη λέξη μας για το μέλλον, ε;

Συμπληρώνω με τις παρακάτω φωτογραφίες μετά το σχόλιο του πολύ αγαπητού μου Χαρτοπόντικα:


Το υπονούμενο



και το απατηλό όμμα του φωτογράφου