Για την καινούρια χρονιά

Θέλω :

Μπρίο, αυτοπεποίθηση κι έξω καρδιά.

Υγεία, δύναμη και αντοχή.

Τρυφερότητα από και προς πάσα κατεύθυνση
.

Τύχη και φροντίδα στις αδύναμες στιγμές.

Ταξίδια στον εντός και εκτός μου κόσμο.

Και καθαρούς ορίζοντες.


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Υγεία, αγάπη. Και καλοσύνη. Να δίνουμε, να παίρνουμε...

(Πειράζει επίσης να τα γειώσω τώρα όλα και να ζητήσω και πολλά λεφτά;)

Ο Άγιος

Ο Άγιος

Είναι νέος, γέρος, παιδί.
Του κόσμου τούτου ή αλλουνού.
Τον ζωγράφισαν έτσι που να φαίνεται πως πάντα βλέπει και ακούει.
Καμμιά φορά μιλάει κιόλας... λένε.

Οι φωτογραφίες είναι από το ξωκλήσι των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης, ενός από τα εννέα ξωκλήσια-δορυφόρους που τριγυρίζουν τη Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στη Χαλκιδική.

Το εκκλησάκι βρίσκεται πάνω σ’ ένα λόφο, δεν το πιάνει το μάτι σου, τουλάχιστον το δικό μου το απαίδευτο το πήρε για παλιά αποθηκούλα αγροτική. Μέσα όμως είναι καλυμμένο με εξαιρετικές τοιχογραφίες των οποίων η ιδιαιτερότητα είναι πως οι άγιοι είναι ζωγραφισμένοι σαν μια ομάδα που καλύπτει τους τοίχους απ’ άκρη σ’ άκρη. Ένας χορός αγίων. Ανδρών στον ένα τοίχο, γυναικών στον αντικρινό.

Απ’ όλους πιο πολύ μου τράβηξε την προσοχή ο άγιος με τη φουστανέλα. Αυτός που εικονίζεται στη δεύτερη φωτογραφία. Μου φάνηκε ιδιαίτερα θελκτικός, αρρενωπός, προσιτός και για κάποιον ανεξήγητο λόγο τον έχω φανταστεί χορευταρά. Μπορεί να φταίει η φουστανέλα, μπορεί να φταίει που κάποτε ήμουν ερωτευμένη μ’ έναν που έμοιαζε με τον Καραϊσκάκη, τι να πω ….δεν γνωρίζω. Πάντως κατά κάποιον τρόπο του απηύθυνα το λόγο όταν στάθηκα μπροστά του.

Δεν θέλω καθόλου να φανώ ασεβής. Δεν είμαι γενικά, νομίζω, ανεξάρτητα από τη δύσπιστη στάση που κρατώ απέναντι στη θρησκεία. Δεν εκφράζω απόλυτες θέσεις για κάτι που δεν εξηγώ λογικά. Αναφέρομαι στις μεταφυσικές διαστάσεις, γιατί για τις φυσικές και ιστορικές έχω σαφείς απόψεις, που όμως δεν είναι του παρόντος. Του παρόντος είναι πως συνάντησα έναν άγιο που μου προκάλεσε πολύ ανθρώπινες αντιδράσεις και αυτές θέλω να υπογραμμίσω. Τις διαστάσεις αγίων ανθρώπων που κοιτούν, ακούν και ενίοτε μιλάνε κιόλας.

awakenings

I am a dreamer but when I wake,
You can't break my spirit - it's my dreams you take.

Μικρές τετριμμένες ιστορίες

Αγκαλιά, ζέστη, ύπνος με όνειρα
ή χωρίς.

Ποιός έχει ποιόν στην αγκαλιά του;

Περί καλικάντζαρων και άλλων δαιμονίων

Τα μεσάνυχτα βγήκαν οι καλικάντζαροι.

Είναι ο πιο αγαπημένος μου μύθος σχετικά με την περίοδο των Χριστουγέννων, πιθανότατα γιατί ως μικρά και εύπιστη παιδίσκη μπέρδευα, φυσικά, πολύ τους μύθους με την πραγματικότητα και ήμουν βέβαιη (ακόμα είμαι τρόπον τινά) πως καλικάντζαρους έχω δει.

Στο χωριό που δούλευε η μητέρα μου ζούσαμε σε ένα σπίτι παλιό, όλο κρυψώνες, μια σκέτη φρίκη δηλαδή αν τυχόν και διψούσες ή ήθελες να πας στην τουαλέτα το βράδυ. Παραμονή Χριστούγεννα ξύπνησα την καημένη την ξαδέρφη μου, γιατί κάτι άκουγα και ήθελα να δω, γύρω στα δώδεκα εκείνη, γύρω στα τρία εγώ. Βγήκαμε στο διάδρομο και, ναι, ήταν εκεί. Τους είδαμε ολοκάθαρα να στέκονται πίσω από τη τζαμένια πόρτα της εισόδου, κοντούς και παραμορφωμένους, με σκούφους στο κεφάλι και σκοτεινά, παραφουσκωμένα κουρέλια στο σώμα. Ούρλιαζαν έξω από την πόρτα και χτυπούσαν κάτι που σου τρύπαγε τα αυτιά. Τα δικά μας ουρλιαχτά, ευτυχώς, τους έτρεψαν σε άτακτο φυγή.

Κατοπινές εξηγήσεις, πως δήθεν ήταν παιδιά που βγήκαν νυχτιάτικα να πουν τα κάλαντα, απορρίφθηκαν ως ανεπαρκείς.

Χρόνια αργότερα, ο μαθητής μου ο Χρήστος, ετών επτά, μου θύμισε πολύ τον εαυτό μου όταν, αφού με έβαλε να του ορκιστώ πως θα του πω την αλήθεια, γιατί αν δεν του την πω εγώ που είμαι δασκάλα του ποιος θα του την πει, και, σας παρακαλώ κυρία, με ρώτησε, υπάρχει άγιος Βασίλης; κι εγώ τα μάσησα βέβαια, τι να του πω που να μην γυρίσει τον ουρανό του ανάποδα, και με διάφορες γαρνιτούρες του εξήγησα, πως μάλλον δεν υπάρχει, κι εκείνος:
«Μα τι λέτε κυρία. Αφού εγώ πέρσι άκουσα τα κουδουνάκια του.»
Ναι, έτσι ακριβώς,. Εντάξει λοιπόν. Κι εγώ, ναι, καλικάντζαρους έχω δει.

Και για του λόγου μου το αληθές, σας παραθέτω μια φωτογραφία καλικάντζαρου, ενός δεινού κλέφτη κουραμπιέδων, τραβηγμένη στον Ψηλορείτη, παραμονές Χριστουγέννων, δυό χρόνια πριν, ακριβώς.

Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και γλυκά

Νοσταλγίας συνέχεια...

Το στοιχειωμένο σπίτι
Ο τρομερός του φύλακαςΟι ψαράδες στις πλάβες
... και οι άλλες εποχές

Ξημέρωμα

Πάνω από τη Λίμνη, στην Καστοριά.
Χειμώνας, κοντά Χριστούγεννα του 2002.
Από το παλιό μπαλκόνι της θείας μου, μασουλώντας πρωί πρωί βραχάκια και χαζεύοντας τις διαδρομές του αχνού που ανέβαινε απ'το ζεστό φλιτζάνι στον παγωμένο αέρα. Άντε... σήμερα και μια βδομάδα ακόμα και θα μασουλάω πάλι βραχάκια.

Φλόξ, Flame, Flamme...

Χειμώνος τε...

...και Θέρους

Το περασμένο Σαββατοκύριακο το πέρασα μπροστά σε μια εστία, όπου για πρώτη φορά κατάλαβα πως υπάρχει κάποιο είδος αρχιτεκτονικής για να δημιουργηθεί μια ωραία φωτιά, με φλόγες σχεδόν αυτόνομες και "ομιλητικές". Ο "φλογοπλάστης", ο αρχιτέκτονας της φωτιάς που απολαύσαμε, ήξερε πολύ καλά τί κάνει. Πολύ ευχαριστήθηκα τα όσα είδα και εύχομαι να έμαθα κάτι κιόλας.

Σήμερα, βάζοντας την πρώτη φωτογραφία, θυμήθηκα και μια άλλη φλόγα, καλοκαιρινών καιρών αυτή. Το φυτό με το όμοιο όνομα - "Φλόγα"-, που χαίρομαι μέσα από το παράθυρό μου, εκεί κοντά στο τζάκι.

Ladies and Gentlemen

Πυρ ... actually.

25 Νοεμβρίου 1986

Κάπου στην Αχαΐα

Not Waving But Drowning

Nobody heard him, the dead man,
But still he lay moaning:
I was much further out than you thought
And not waving but drowning.

Poor chap, he always loved larking
And now he's dead
It must have been too cold for him his heart gave way,
They said.

Oh, no no no, it was too cold always
(Still the dead one lay moaning)
I was much too far out all my life
And not waving but drowning.


Stevie Smith

Το ρόδι, το απόγευμα, τα κύματα και οι πιτσιλιές τους.

Παρασκευή απόγευμα.
Ήρεμο απόγευμα, ή μάλλον απόγευμα ανακουφιστικό, όχι για την εβδομάδα που πέρασε αλλά για τις δυο μέρες αναχαίτισης της καθημερινής ταχύτητας που έρχονται. Και πάλι όταν λέω ταχύτητα δεν αναφέρομαι στη δουλειά που, έχοντας γίνει κάτι σαν δεύτερη φύση (όσο κι αν είναι ανεπιθύμητη), περνάει σχεδόν απαρατήρητη, αλλά γιατί αν θέλω μπορώ να μην ακούω και να μη βλέπω τίποτα και κανέναν σε μια προσπάθεια ανασύνταξης δυνάμεων πάσης φύσεως.

Έκανα το λάθος να ακούω ειδήσεις καθημερινά την περασμένη εβδομάδα.

Αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Όμως συνέβη και κάτι άλλο που, χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα ακριβώς το πώς σε όλη του την έκταση, μου έχει αφήσει μια γεύση ουσίας και αισιοδοξίας.

Πολύ αγαπημένος φίλος από τα παλιά αντιμετώπισε πρόβλημα υγείας σοβαρό, που ευτυχώς ξεπερνά και όταν τον είδα χθες πλημμύρισε την ψυχή μου με γλύκα, ηρεμία και θαυμασμό για τον τρόπο που το βιώνει, το αντιμετωπίζει και που ετοιμάζεται να χτίσει πάνω σε αυτό. Σαν να έρχεται σεισμός και εσύ να λες: «Α, ωραία, γλιτώσαμε τα έξοδα κατεδάφισης. Έχω στο νου μου τα σχέδια ενός καινούριου σπιτιού θαύμα!»

Έφτιαξα πέρσι λικέρ ρόδι με καλή κρητική ρακή. Μετά από ένα χρόνο σχεδόν είναι στο καλύτερό του στάδιο. Και είναι ώρα να πιώ και το τελευταίο. Άλλωστε έχω ήδη βάλει την καινούρια σοδιά να ζυμώνεται στη ζάχαρη και το παλιό θέλω να πάρει το δρόμο του.

Θέλω να κυλήσω μέσα σ’αυτό το ήρεμο απόγευμα, το απόγευμα κυματοθραύστη, να πιω στην υγειά και τη δύναμη όλων, να σκεφτώ ή μόνο απλά να νοιώσω.

Nonsense

THE OWL AND THE PUSSYCAT

The Owl and the Pussycat went to sea

In a beautiful pea green boat,

They took some honey, and plenty of money,

Wrapped up in a five pound note.

The Owl looked up to the stars above,

And sang to a small guitar,

'O lovely Pussy! O Pussy my love,

What a beautiful Pussy you are,

You are,

You are!

What a beautiful Pussy you are!'

Pussy said to the Owl, 'You elegant fowl!

How charmingly sweet you sing!

O let us be married! too long we have tarried:

But what shall we do for a ring?'

They sailed away, for a year and a day,

To the land where the Bong-tree grows

And there in a wood a Piggy-wig stood

With a ring at the end of his nose,

His nose,

His nose,

With a ring at the end of his nose.

'Dear pig, are you willing to sell for one shilling

Your ring?' Said the Piggy, 'I will.

'So they took it away, and were married next day

By the Turkey who lives on the hill.

They dined on mince, and slices of quince,

Which they ate with a runcible spoon;

And hand in hand, on the edge of the sand,

They danced by the light of the moon,

The moon,

The moon,

They danced by the light of the moon.

Edward Lear

Reflections

Σκόρπιες σκέψεις

Κατά πάσα πιθανότητα φαίνονται ασύνδετες.

Έχουν όμως αυτήν ακριβώς τη συνοχή που έχουν σκόρπιες σκέψεις

Που ακολουθώντας η μια την άλλη κάπου σε βγάζουν.

Και ύστερα αναρωτιέσαι πώς.

Οι παρέες, οι ωραίες.

Να με παίρνανε

τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα
να με παν σε ένα έρημο νησί...

Γαλάζιος ουρανός σήμερα, ωραία δροσερή λιακάδα, έχω πολλά πολλά κέφια και διάθεση για περιηγήσεις. Πριν πάρω το δισάκι μου στον ώμο (δηλ, τη φωτογραφική μηχανή και τα κλειδιά του αυτοκινήτου) ανοίγω τον υπολογιστή και ψαχουλεύω φωτογραφίες. Πέφτω πάνω σ'αυτήν εδώ και μου έρχεται αυθορμήτως ο παραπάνω στίχος στο μυαλό, τον μουρμουρίζω κεφάτα και ύστερα θυμάμαι τη συνέχεια και ξενερώνω...

Να γλυτώσω από τις ζήλιες σου
κι απ' όλα σου τα πείσματα
κι απ' τις πίκρες που μού΄δωσες εσύ...

το υπόλοιπο δεν το θυμάμαι καθόλου, ίσως να μην το πρόσεξα ποτέ και απλά να κόλλησε στο μυαλό μου το ευκολομνημόνευτο ρεφρέν. Ψάχνω στο νετ και καταρρακώνομαι.

Μα δεν θα χωρίσουμε ποτέ
και θα πεθάνουμε ερασταί
κι ας με κουράζει ο έρωτάς σου
κι ας πικραίνομαι κοντά σου

Μα τι λέτε κυρία μου; Γιατί; Και μετά μου έρχεται και ο άλλος στίχος της πείνας

...λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω

και μετά το αγριολούλουδο του Καζαντζίδη και... έλεος...

και κάνω κλικ στο μυαλό μου, σκέφτομαι και τις φωτογραφίες των δύο προηγούμενων post, και αρχίζω να αγχώνομαι με τα γούστα και τις νοοτροπίες, με την κλάψα και την αδράνεια, και απελπίζομαι, και θέλω να φύγω από δω να βρω τόπο άλλο...

Χαστουκίζω τον εσωτερικό μου dj που άντε να μην πω τι κάνει πρωϊνιάτικα, αναθεματίζω το stream of consciousness και κλείνω τις βάνες που σίγουρα κάπου χάνουν, και την κάνω προς τα σύννεφα, τους άνεμους, τα κύματα, να βγάλω φωτογραφίες με σωστούς συνειρμούς.

Χωρίς λόγια

"...άλλοι παράδεισο το λεν

κι άλλοι το λεν πατρίδα ..."

....

ώστε σήμερα ψηφίζοντας λέμε τη λέξη μας για το μέλλον, ε;

Συμπληρώνω με τις παρακάτω φωτογραφίες μετά το σχόλιο του πολύ αγαπητού μου Χαρτοπόντικα:

Το υπονούμενο

και το απατηλό όμμα του φωτογράφου

Οκτώβρης

Ορεινή Αρκαδία

λαβ, λαβ, λαβ,

παμ, παμ, παμ, παμ, παμ,

λαβ ιζ ολ γιου νηντ...

Νομίζω πως

αυτό είναι το χρώμα του σιχτίρ

και το σχήμα κατά πάσα πιθανότητα

Cry me a river

..... = nothing left to lose

Γνωστή η λέξη που λείπει.

Οι φωτογραφίες από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής. Ένας βυζαντινός πύργος του 14ου αιώνα ξεχωρίζει. Μικρά σπίτια πέτρινα και σοκάκια φτιάχνουν το υπόλοιπο χωριό. Γραφικό και όμορφο. Μακεδονίτικο.

Ταλαντούχοι και ξακουστοί οι αγιογράφοι που έβγαλε. Στον Άθω, που δεν μου επιτρέπεται να πάω κι έτσι ό,τι πω είναι γιατί το άκουσα, έχουν ζωγραφίσει υπέροχα πολλά πολλά μοναστήρια. Ευτυχώς έχουν ζωγραφίσει κι αλλού, στις Σποράδες αλλά και σε ένα παρεκκλήσι κάπου σχετικά κοντά στο χωριό. Αυτό το είδα.

Ο πύργος ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί είναι άλλης εποχής, αλλά κυρίως γιατί σε ένα τόσο χαρωπό, χρωματιστό, περιποιημένο (φανερό πως έχει αγαπηθεί και αγαπιέται) τόπο, είναι το αρνητικό του. Εννοώ το negative (όπως σε ένα φιλμ) όχι αρνητικό στοιχείο. Άλλωστε η ισορροπία προκύπτει από τη συνεργασία και των δυο. Another time, another life.

Τα χελιδόνια την εύρισκαν πολύ να πετάνε γύρω από τον πύργο. Νομίζω σχεδόν χλευαστικά.

Και να τι έβλεπαν από ψηλά.