Ο Άγιος

Ο Άγιος

Είναι νέος, γέρος, παιδί.
Του κόσμου τούτου ή αλλουνού.
Τον ζωγράφισαν έτσι που να φαίνεται πως πάντα βλέπει και ακούει.
Καμμιά φορά μιλάει κιόλας... λένε.

Οι φωτογραφίες είναι από το ξωκλήσι των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης, ενός από τα εννέα ξωκλήσια-δορυφόρους που τριγυρίζουν τη Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στη Χαλκιδική.

Το εκκλησάκι βρίσκεται πάνω σ’ ένα λόφο, δεν το πιάνει το μάτι σου, τουλάχιστον το δικό μου το απαίδευτο το πήρε για παλιά αποθηκούλα αγροτική. Μέσα όμως είναι καλυμμένο με εξαιρετικές τοιχογραφίες των οποίων η ιδιαιτερότητα είναι πως οι άγιοι είναι ζωγραφισμένοι σαν μια ομάδα που καλύπτει τους τοίχους απ’ άκρη σ’ άκρη. Ένας χορός αγίων. Ανδρών στον ένα τοίχο, γυναικών στον αντικρινό.

Απ’ όλους πιο πολύ μου τράβηξε την προσοχή ο άγιος με τη φουστανέλα. Αυτός που εικονίζεται στη δεύτερη φωτογραφία. Μου φάνηκε ιδιαίτερα θελκτικός, αρρενωπός, προσιτός και για κάποιον ανεξήγητο λόγο τον έχω φανταστεί χορευταρά. Μπορεί να φταίει η φουστανέλα, μπορεί να φταίει που κάποτε ήμουν ερωτευμένη μ’ έναν που έμοιαζε με τον Καραϊσκάκη, τι να πω ….δεν γνωρίζω. Πάντως κατά κάποιον τρόπο του απηύθυνα το λόγο όταν στάθηκα μπροστά του.

Δεν θέλω καθόλου να φανώ ασεβής. Δεν είμαι γενικά, νομίζω, ανεξάρτητα από τη δύσπιστη στάση που κρατώ απέναντι στη θρησκεία. Δεν εκφράζω απόλυτες θέσεις για κάτι που δεν εξηγώ λογικά. Αναφέρομαι στις μεταφυσικές διαστάσεις, γιατί για τις φυσικές και ιστορικές έχω σαφείς απόψεις, που όμως δεν είναι του παρόντος. Του παρόντος είναι πως συνάντησα έναν άγιο που μου προκάλεσε πολύ ανθρώπινες αντιδράσεις και αυτές θέλω να υπογραμμίσω. Τις διαστάσεις αγίων ανθρώπων που κοιτούν, ακούν και ενίοτε μιλάνε κιόλας.