Να με παίρνανε

τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα
να με παν σε ένα έρημο νησί...

Γαλάζιος ουρανός σήμερα, ωραία δροσερή λιακάδα, έχω πολλά πολλά κέφια και διάθεση για περιηγήσεις. Πριν πάρω το δισάκι μου στον ώμο (δηλ, τη φωτογραφική μηχανή και τα κλειδιά του αυτοκινήτου) ανοίγω τον υπολογιστή και ψαχουλεύω φωτογραφίες. Πέφτω πάνω σ'αυτήν εδώ και μου έρχεται αυθορμήτως ο παραπάνω στίχος στο μυαλό, τον μουρμουρίζω κεφάτα και ύστερα θυμάμαι τη συνέχεια και ξενερώνω...

Να γλυτώσω από τις ζήλιες σου
κι απ' όλα σου τα πείσματα
κι απ' τις πίκρες που μού΄δωσες εσύ...

το υπόλοιπο δεν το θυμάμαι καθόλου, ίσως να μην το πρόσεξα ποτέ και απλά να κόλλησε στο μυαλό μου το ευκολομνημόνευτο ρεφρέν. Ψάχνω στο νετ και καταρρακώνομαι.

Μα δεν θα χωρίσουμε ποτέ
και θα πεθάνουμε ερασταί
κι ας με κουράζει ο έρωτάς σου
κι ας πικραίνομαι κοντά σου

Μα τι λέτε κυρία μου; Γιατί; Και μετά μου έρχεται και ο άλλος στίχος της πείνας

...λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω

και μετά το αγριολούλουδο του Καζαντζίδη και... έλεος...

και κάνω κλικ στο μυαλό μου, σκέφτομαι και τις φωτογραφίες των δύο προηγούμενων post, και αρχίζω να αγχώνομαι με τα γούστα και τις νοοτροπίες, με την κλάψα και την αδράνεια, και απελπίζομαι, και θέλω να φύγω από δω να βρω τόπο άλλο...

Χαστουκίζω τον εσωτερικό μου dj που άντε να μην πω τι κάνει πρωϊνιάτικα, αναθεματίζω το stream of consciousness και κλείνω τις βάνες που σίγουρα κάπου χάνουν, και την κάνω προς τα σύννεφα, τους άνεμους, τα κύματα, να βγάλω φωτογραφίες με σωστούς συνειρμούς.