Πέτρα, Ουρανός και Θάλασσα.
Όλα σε υπερθετικό βαθμό.
(Η σειρά αναφοράς δεν είναι καθόλου τυχαία.)
Όλα σε υπερθετικό βαθμό.
(Η σειρά αναφοράς δεν είναι καθόλου τυχαία.)
Φωτογραφίες σχετικές με το κάθε ένα από αυτά τα τρία, τόσο έντονα στοιχεία αυτού του τόπου ανέβηκαν στα τρία διαφορετικά ποστ που προηγήθηκαν, καθώς δεν καταφέρνω να τις ανεβάσω όλες σε ένα ενιαίο.
Και ίσως καταφέρω να γράψω και κάποιο κείμενο για την περιήγησή μου εκεί, όταν καθήσει κάθε εικόνα και ανάμνηση στη θέση της στο μυαλό μου. Προς το παρόν "φωνάζουν" όλες μαζί και δεν με αφήνουν να "ακούσω" καθαρά.
8 comments:
Kαι εμενα με μαγεύει η πέτρα.Οσο δεν μπορείς να φανταστείς.Εχει μια ομορφιά σχεδόν μυστηριακή.
Συμφωνούμε Ρεγγίνα. Ξέρεις, "Η Πέτρα του Λιμνιάτη" κουβαλά αυτό ακριβώς το μυστηριακό. Δεν είναι μόνο η ιστορία αλλά ο τρόπος κυρίως της αφήγησης, δεν ξέρω πώς να τον πω, λιτό και απατηλά αποστασιοποιημένο, κάπως έτσι... που αφήνει χώρο για πολλή προσωπική εμπλοκή του αναγνώστη. Χαίρομαι να σε διαβάζω.
Αυτες δεν είναι φωτογραφίες, είναι αριστουργήματα!
Σ΄ ευχαριστούμε
με πολλή αγάπη
Α.
Nuwanda, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Επωφελούμαι πολύ συχνά από όσα διαβάζω στο book attack και πολύ χάρηκα που σας είδα εδώ.
Η Μάνη... Οι ελιές και τα κυπαρίσσια της στις φλόγες. Δεν μπορώ να το σκέφτομαι...
Καλή μου Paragrafos, ευχαριστώ πολύ.
Αριστουργήματα όχι, μακάρι να ήταν, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Είναι οι "λέξεις" μου.:))
Φιλιά στο Φωτεινό υπέροχο πλάσμα σου.
Μάνη, η ανυπότακτη......
Μάνη, η περήφανη......
η αγαπημενη μου.
Καλώς την. Κι εγώ έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ'αυτόν τον τόπο, αν και μικρή τον είχα απορρίψει. Τον θεωρούσα στοιχειωμένο - από ιδέες, από παλιές ιστορίες κλπ. Μεγαλώνοντας το πάλεψα, με κέρδισε το τοπίο, αλλά τυχαίνει καμμιά φορά να γυρνούν οι ανατριχίλες πίσω...
Post a Comment