Τι ανακούφιση να βγαίνεις από μια περίοδο θλίψης. Ένα βάρος που σε καθηλώνει, σε τυφλώνει, σε κάνει τόσο “εγωϊστή”.
Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο εσύ και η θλίψη σου. Κι όταν φεύγει. Πως αλλάζει έτσι η αντίληψή σου για τα πράγματα. Πως όλα αρχίζουν πάλι να κινούνται.
Έρχεται και φεύγει. Χτυπάει ξαφνικά, κάθεται όσο της γουστάρει κι ύστερα εξίσου απροειδοποίητα, φεύγει. Τις πρώτες μέρες δεν το πιστεύεις, νομίζεις κρύβεται και θα σου ξαναριχτεί. Αλλά είναι φευγάτη. Και άμα το καταλάβεις. Ανάσα.
7 comments:
Πέρασα να πω μια καλησπέρα - και να σπάσω τη μοναξιά ;)
Σας γνώρισα φυσικά μέσω του γνωστού blog του κ. Νίκου Δήμου (έχω γνωρίσει κόσμο και κοσμάκη από κει μέσα). Από κει φάνηκε η ιδιαίτερη ευαισθησία σας, ενώ και το avatar της γκέισας (που φαίνεται σαν κάτι να προσμένει) συνεχώς κάτι μου θύμιζε... Ώσπου αποφάσισα να έρθω και θυμήθηκα πολύ καλά! Είχα διαβάσει μικρός (δημοτικό πήγαινα) την ιστορία της Madam Butterfly και με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα. Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να ακούσω ακόμα ζωντανά την ομώνυμη όπερα του Puccini.
Θα σας επισκέπτομαι όποτε μπορώ.
Φιλικά,
Μιχάλης
Χαίρομαι πολύ που πέρασες από δω κι άφησες ένα χαιρετισμό. Σε γνωρίζω φυσικά από το γνωστό blogg όπου έχεις ξεχωρίσει για την ευγένεια σου και τις απόψεις σου (μου επιτρέπεις τον ενικό ελπίζω αλλά σε έχω διαβάσει τόσες φορές που τον θεωρώ πιο ταιριαστό).
Χμ, η Μαντάμ Μπ... δεν ξέρω αν έχω κάτι κοινό, ήταν πολύ αυθόρμητη η επιλογή μου, ίσως ναι ίσως όχι. Με συγκινεί, την νοιώθω και μ'αρέσει να ακούω τη συγκεκριμένη όπερα πολύ.
Όσο για την ευαισθησία, ε, εγώ είχα την εντύπωση πως είμαι μια ωμή ρεαλίστρια. Πρέπει να επανεξετάσω τον τρόπο έκφρασής μου μάλλον.
Κάπου εδώ θα τριγυρνάμε και θα τα λέμε ελπίζω.
Αγαπητή mckat, Ευχαριστώ για τα καλά λόγια!
Φυσικά και θα μιλάμε στον ενικό πλέον. Όσο για το ρεαλισμό, δεν αποκλείει καθόλου στην ευαισθησία. θα έλεγα μάλιστα, ότι ο συνδυασμός τους είναι συναρπαστικός! Πάντως τα posts σου κάτι δείχνουν ;)
Αυτά από ένα λογικό και ευαίσθητο ...ποντίκι ;)
Sally, αρκεί που φεύγει. Αφήνει πίσω βέβαια και την καλή της προίκα. Όρεξη. Διαολεμένη και ακαταμάχητη όρεξη.
Λογικό κι ευαίσθητο ποντίκι έχεις ταλέντο στον καλό το λόγο. Αλλά πώς αλλιώς θα ήσουν ευαίσθητο, ε; Ευχαριστώ.
Κι αυτή η φωτό δική σου? απίστευτή!
Το λές πολύ ποιητικά, αυτό που τόσο μας παιδεύει... Και κάνεις χρόνια να καταλάβεις αυτό το, σχεδόν αναίτιο που τη φέρνει και τη διώχνει πάλι, τη θλίψη. Ομως αυτό είναι τελικά και η παρηγοριά-ότι δεν έχει ουσιαστική αιτία, και δόξα τω θεώ φεύγει ξαφνικά όπως έρχεται. Βαρέθηκα τις εξηγήσεις, είναι απο τον καιρό, απο τη βροχή, απο την υγρασία, απο τη δουλειά, που αυτός δεν ήρθε σήμερα, που είμαι αδιάθετη (εεε, αυτό πια...), που γερνάω,που πάχυνα, που, που ...χιλιάδες που, και μια μέρα, ενω όλα τα που είναι εκεί, η θλίψη λείπει! Σόκ θαυμάσιο)!
Ελπίζω να μη χάλασα αυτά που είπες τόσο όμορφα :)
Πω πω, ήρθε κόσμος κι η κυρά ήταν φευγάτη. Σας ευχαριστώ πολύ, αν και αργοπορημένα...
Post a Comment