Το μωρό μου το συνάντησα μια βραδιά του Νοέμβρη, προς το τέλος του νομίζω πως θυμάμαι, στην Άνω Μεριά της Σύρου. Κάπου εκεί στις πηγές του Σύριγγα. Βρέθηκα εκεί με παρέα, κατευθυνόμασταν προς μια αγροικία φίλου όταν μέσα από τα ξερόχορτα πετάχτηκε τρέχοντας και φωνάζοντας με ανυπομονησία (επιτέλους πια!) και αγανάκτηση (τους γελοίους που μ'άφησαν εδώ!) ένα πλασματάκι μαλλιαρό, ξανθό και στρουμπουλό. Μας ακολούθησε και χαϊδευόταν συνεχώς, με επιμονή και απερίγραπτη ζωηρότητα. Μονοπώλησε την προσοχή μας καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί και έφαγε με βουλιμία... φρυγανιές, αφού τίποτε άλλο δεν υπήρχε σε εκείνη τη μακρινή αγροικία.
Όλοι μου έλεγαν να τον πάρω μαζί μου. Ήμουν πολύ απρόθυμη. Είχα μόλις χάσει ένα άλλο αγαπημένο ζώο κι είχα πει πως δεν άντεχα να πάρω άλλο και να ξαναζήσω τη στεναχώρια της απώλειας. Φεύγοντας μας ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή προς το αυτοκίνητο. Μπήκαμε μέσα και απόμεινε να μας κοιτάει. Πως να το αφήσεις μόνο στην ερημιά του βουνού. Τον πήρα. Τον έβαλα μες στο παλτό μου να μην τρομάξει από το αυτοκίνητο. Χώθηκε και κούρνιασε δίπλα στην καρδιά μου και δεν έβγαλε κιχ. Όταν άνοιγα το παλτό με κοίταζε με τα ολοστρόγγυλά του μάτια, ακίνητος... σαν να έλεγε, οκ.. κοίτα εγώ δεν είμαι καν εδώ... μην κάνεις δυσκολίες είμαι ήσυχος, κοίτα τι καλός.
Έφτασα σπίτι και τον άφησα κάτω. Μύρισε με τεράστια άνεση λίγο το χώρο, πήγε πέρα δώθε για λίγο και ξάπλαρε. Οκ. Αυτό είναι το σπίτι μου και ήταν από πάντα. Κι εσύ είσαι δικιά μου. Αυτός το ήξερε από την πρώτη στιγμή. Εμένα μου πήρε λίγες μέρες. Ήταν ακόμα στο νου μου ο άλλος και δεν ένοιωθα άνετα να παραδοθώ τόσο γρήγορα. Η μετέπειτα παράδοσή μου όμως ήταν σαρωτική και ολοκληρωτική.
Το μικρό, μια σταλίτσα, γαντζωνόταν στην άκρη της κουβέρτας μου κι ανέβαινε στο κρεββάτι με ταχύτατο στόχο να κοιμάται δίπλα στο αυτί μου. Τον κατέβαζα στα πόδια κι αυτός ξανανέβαινε. Πείστηκε κάποια στιγμή κι όταν τον ερωτεύτηκα έπρεπε να τον ξαναπείσω να επανέλθει στο αυτί μου.
Στο πρώτο μας ταξίδι στην Αθήνα, και στην πρώτη του εμπερία στο κλουβί της μεταφοράς, δυσανασχέτησε εντελώς αφοπλιστικά. Δεν ήθελε με τίποτα να είναι εκεί μέσα. Στριφογυρνούσε ξάπλωνε ανάποδα και με κοιτούσε παρακαλώντας να τον βγάλω με το εκπληκτικό του βλέμμα. Ταξίδευα με παρέα και με απέτρεπαν όλοι. Δεν τον ξέρεις μου έλεγαν, θα τρομάξει και θα πεταχτεί πουθενά. Τελικά υπέκυψα στο βλέμμα του. Τον έβγαλα και στρώθηκε χαμογελώντας (ναι, ξέρω τι λέω) στην αγκαλιά μου αφού μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στη μύτη.
Από τότε ταξιδέψαμε άπειρες φορές με το καράβι. Σύρο Πειραιά και πίσω, Ρέθυμνο μετά. Του την έδιναν τα ταξίδια χοντρά. Ούτε το αυτοκίνητο ανεχόταν. Τα ταξίδια στον κτηνίατρο τον εξόργιζαν. Στο πλοίο όμως δεν τον άφηνα στο κλουβί. Προκειμένου να το αποφεύγει ήταν ένας τύπος και υπογραμμός επιβάτης. Έστρωνα το σλήπιν μπαγκ μου στο διπλανό κάθισμα και καθόταν εκεί χωρίς να δοκιμάζει καν να κατεβεί. Ήξερε πως τον περίμενε κλουβί και προτιμούσε βέβαια το κάθισμα. Στα ταξίδια του Ρεθύμνου, που κάποια στιγμή θα κοιμόμουν, έμπαινε μέσα στο σλήπιν μπαγκ και άραζε στα πόδια μου κολλώντας το ρουθούνι του στο άνοιγμα που άφηνε το σημείο που ενωνόταν το φερμουάρ. Ενίοτε και το μάτι του όταν κάτι του τραβούσε την περιέργεια. Ο γλυκός μου. Μου χάρισε τόσες μοναδικές καταστάσεις.
Ήταν ζωηρός, περήφανος και αρχηγός. Μεγαλειώδης στη σχέση του μαζί μου και με άλλους κοντινούς μου. Κύριος και μεγαλόψυχος με τα ζώα που συνάντησε, παρόλο που δεν του άρεσε να με μοιράζεται. Το ήξερα καλά αυτό και τον είχα πάντα στην κορφή της καρδιάς μου. Δεν χρειαζόταν και μεγάλη προσπάθεια άλλωστε.
Με αγάπησε πολύ και μου έκανε τη χάρη να μη φεύγει μακριά. Περιπλανιόταν στα μπαλκόνια των γειτόνων και αγνάντευε το λιμάνι. Τον στεναχώρησα που τον περιόρισα. Όμως τον αγαπούσα και με αγαπούσε πολύ. Πολύ.
Ζήσαμε μαζί δεκατέσσερα χρόνια. Έφυγε το μωρό μου προχθές. Έφυγε και δε μπορώ... δε μπορώ, πονάει πολύ το φευγιό του.
Για μένα ήταν ένα ανθρωπάκι, είχε ξεπεράσει την κατηγορία του αγαπημένου ζώου. Έχω άλλα δυο που απέκτησα μετά, με τυχαίους τρόπους. Τον Ιάσωνα και τη Λουλού. Τα αγαπώ, το καθένα είναι προσωπικότητα διαφορετική, και ορίζει το πως τα βλέπω. Είναι οι γάτες μου οι πολύ αγαπημένες αλλά αυτός ήταν κάπως αλλιώς... Ο πρίγκιπάς μου, το λουλούδι μου, το αστέρι... και το ήξερε και το δεχόταν γιατί του ταίριαζε.
Η τελική φυσική φθορά του Μάρκου ήταν μάλλον γρήγορη. Πριν από ένα μήνα δεν φανταζόμουν ότι δεν θα τον είχα πια μαζί μου αυτό το καλοκαίρι. Εννοείται πως εδώ και δυο χρόνια που στατιστικά πλησίαζε στο μέσο όρο ζωής των γατιών η ιδέα του θανάτου του στριφογύριζε αρκετά συχνά στο μυαλό μου και με διέλυε. Είχε αρρωστήσει και από καρκίνο πριν από ενάμισυ χρόνο περίπου αλλά τον είχε ξεπεράσει. Τελικά το ζωάκι μου έφυγε από τη φθορά του χρόνου. Δεν την είχα αντιληφθεί πολύ νωρίς, η κατάρρευσή του ήταν σύντομη, ένας μήνας που αδυνάτιζε αλλά ήταν στη συμπεριφορά του καλά και μετά τελείωσε. Μόνο οι τελευταίες δυο μέρες χτύπησαν το καμπανάκι του τέλους.
Είμαι ευγνώμων γι'αυτό. Του άξιζε να μην βασανιστεί πολύ αλλά και να μη βιώσει την απόλυτη φθορά των γηρατειών με έσχατο τρόπο. Του άξιζε γιατί ήταν ένα πλάσμα υπέροχο και με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Δεν χρειάστηκε καν να πάρω δύσκολες αποφάσεις. Υπάρχει περίπτωση αυτός ο τύπος να σου κάνει τη χάρη μου είπε η γιατρός που "μας" παρακολουθούσε και ήξερε πολύ καλά και σε βάθος τη σχέση αυτή. Άλλωστε ξέρει με τέτοιο τρόπο τα ζώα όσο ελάχιστοι(μην πω κανείς).
Και μου την έκανε η αγάπη μου. Με προστάτεψε μέχρι τέλους. Τη μια μέρα αναλογίστηκα έντρομη ότι μπορεί να χρειαζόταν να παρέμβω αν υπέφερε, και το ίδιο βράδυ το μωρό μου έσβησε πολύ ήσυχα, μέσα στον ύπνο του κι αφού είχε περάσει κάποιες ώρες μαζί μας, σαν να ήταν ένα συνηθισμένο απόγευμα, και είχε γουργουρίσει στα χάδια μου πριν φύγει. Αχ, πόσα χάδια με άφησε να του δώσω. Πόση χαρά μου έδειχνε... βαθιά και ήρεμη χαρά και επικοινωνία. Πόσες κουβέντες κάναμε τις τελευταίες μέρες. Πόσο πολύ αγγιζόμαστε. Τόσο ταιριαστά με όλη μας τη συμβίωση. Τόσο ταιριαστά για τον ίδιο, για το πόσο ιδιαίτερος υπήρξε.
Είμαι τυχερή και στη συνάντηση και στη ζωή και στον αποχαιρετισμό μας. Είμαι γεμάτη από αυτόν, βρίσκεται μέσα μου, σε όλο μου το είναι. Ένα δώρο. Μια ευλογία. Και ένα κενό εκεί βαθιά που δεν ξέρω πως θα γεφυρώσω.
Πονάω, πονάω τόσο πολύ...
